Úrval - 01.04.1976, Síða 14

12
URVAL
góða í þeim tilvikum, sem eru
kannski allra hættulegust, sérstaklega
í borgarumferð, þegar bíllinn, sem
kemur á móti, beygir allt í einu til
vinstri, þvert fyrir umferðina, sem
kemur á móti. Ef maður er nógu
vakandi, sjást ýmis smáteikn, sem
benda til þess er verða vill: Bíllinn
hefur hægt ferðina, bílstjórinn hefur
flutt hendurnar til á stýrinu —
jafnvel þótt hann hafi gleymt að setja
stefnuljósið á.
Ég man alltaf eftir slysi, sem ég
lenti í heima í Skotlandi, þegar ég var
átján ára og varla farinn að leiða
hugann að kappakstri. Ég var á leið
niður brekku á 110 kílómetra hraða.
Á undan mér var vörubíll. Ég byrjaði
að fara fram úr honum, en allt í einu
sveigði hann inn á hliðarveg án þess
að gefa stefnumerki. Ég rykkti
bílnum til hliðar til að reyna að rekast
ekki á vörubílinn og reyndi að beygja
inn á sama hliðarveginn. Það
mistókst, og ég endaði ferðina uppi í
símastaur. Bíllinn eyðilagðist, en sem
betur fór slapp ég sjálfur. Nú veit ég,
að þetta slys hefði aldrei átt að verða,
ég hefði átt að geta séð stefnubreyt-
inguna fyrir, jafnvel þótt ekkert
stefnumerki væri gefið.
Tillitssemi er kannski það, sem
menn búast síðast við í miskunnar-
lausri samkeppni milli Grand Prix
kappakstursmanna. En sannleikurinn
er sá, að það er mikilvægasti öryggis-
þátturinn í kappakstrinum. Dugleg-
ur ökumaðurí kappakstri pressar ekki
keppinauta sína í ónauðsynlega
hættu eða neitar að hleypa hrað-
skreiðari bíl fram úr. Og þótti hvorki
séu bremsuljós né stefnuljós á kapp-
akstursbílum, gefa ökumennirnir
iðulega hver öðrum til kynna, hvað
þeir hafa í hyggju — hvort þeir ætla
að bremsa, taka víða beygju, fara
fram úr eða eitthvað annað — með
ofurlítilli höfuð- eða handhreyfingu,
sem fæstir áhorfenda taka nokkurn
tíma eftir. Jafnvel mestu glannarnir
hljóta að sjá, að tillitssemi er ekki
annað en sjálfsvernd; það er engum í
hag að valda slysi. Það gildir hið sama
á kappakstursbrautunum og þjóð-
vegunum, einungis annars flokks
bílstjórar gleyma að sýna tillitssemi.
Þó er ennþá mikilvægara að sýna
tillitssemi í daglegum akstri, því þar
getur maður aldrei reitt sig á, að hinir
bílstjórarnir séu nægilega árvakrir.
Þess vegna er mikilvægt að gera sér
alltaf fyrirfram grein fyrir því, hvaða
áhrif það, sem maður ætlar að gera,
hefur á aðra í umferðinni. Þetta á við
um alla manns hegðun — hvort
heldur lagt er af stað frá gangstéttar-
brún, farið inn á aðalbraut, skipt um
akrein, farið fram úr. Lítið dæmi:
Þurfi maður að nema staðar á hálum
vegi, ætti maður fyrst að drepa fæti
nokkrum sinnum laust á bremsuna,
til þess að sá, sem á eftir er, viti hvað
til stendur. Þetta er til aukins öryggis
allra aðila.
Þýski Grand Prix kappaksturinn
árið 1968 var óhemju erflður kapp-
akstur, því einmitt þann dag lá þétt
úðarigning og niðaþoka yfir Núrn-