Úrval - 01.04.1976, Síða 99

DA UÐINN Á ISNUM
97
Um tíuleytið var slangan orðin
ærið löng og heldur gisin. Tuff var
stöðugt í fararbroddi og á eftir
honum komu margir litlir hópar með
iöngu millibili, og eftir þá var slóð,
sem rekja mátti af merkistöngum og
sótsvertum ístindum. Ekki léttist
færið og himinninn var nú hulinn
móðu. Margir ræddu það sín á milli,
að óveður væri í nánd.
Illur grunur, sem þeir eldri höfðu
haft frá því þeir risu úr koju um
morguninn, kom nú fram í umræð-
unum. Stephen Jordan sagði vini
sínum William Evans frá gílnum,
sem á undan sólu rann og svörtum
skýjabakka, sem hann hafði séð við
sjónarrönd um morguninn. ,,Sjaldan
er gíll fyrir góðu, nema úlfur eftir
renni,” sagði hann. ,,Og þessi skýja-
bakki getur ekkert annað þýtt en að
það skellur á okkur austanvindur.”
Evans var á sama máli. ,,Ætli
við ættum ekki að snúa við?” spurði
hann.
,,Snúa við? Nei, við getum það
ekki svona formálalaust,” svaraði
Jordan. Innst inni vildi hann líka
helst snúa við, en einhvers staðar
frammi I röðinni var yngri bróðir
hans, Tom, og synir hans tveir. Þar
að auki var hann svokallaður ísmeist-
ari og því fylgdu vissar kvaðir.
En þeir voru fleiri, sem vildu snúa
aftur til skipsins og vom ekki bangn-
ir við að segja það upphátt. Þeir
höfðu Iagt að baki sex til sjö
kílómetra yfir versta ís, sem þeir
höfðu nokkurn tíma komið á, og enn
var langt eftir. „Stephano” færði
sig líka hægt norðvestur á bóginn,
og það gat tekið þá allan daginn að
ná til skipsins. Og hvergi var nokk-
urn sel að sjá ennþá.
,,Hvern þremilinn erum við eigin-
lega að gera hér?” spurði hver
annan.
Tobias Cooper, fiskimaður frá
Bonavistaflóanum, var sá fyrsti, sem
ákvað að gefast upp. En hann fékk
strax fylgd Williams Evans, og svo
sneri Stephen Jordan líka við. Tom
og strákarnir urðu að bjarga sér
sjálfir. „Nýfundnaland” lá lágt við
sjónarrönd og um skipið var einhver
iðandi móða, sem Stephen kunni
ekki við.
Það var mikið hrópað að þeim,
sem sneru við. ,,Þið eruð nú meiri
ræflarnir!” hrópuðu hinir. En áður
en langt um leið höfðu þrjátíu og
einn maður ákveðið að snúa við líka
og halda aftur til skipsins.
Margir fleiri höfðu löngun til að
fara að dæmi þeirra. Meira að segja
þeir yngstu smituðust af þeim eldri
og veðurkunnugri og áhyggjum
þeirra. En Cecil Mouland lét ekki
hugfallast. Hann gat ekki skilið,
hvernig nokkur gat fengið sig til að
gefast upp. ,,Þetta er ræfilslegt,”
sagði hann við félaga sína.
Klukkuna vantaði um tuttugu
mrnúturí ellefu, þegar Abram Kean,
skipstjóri á „Stephano”, kom auga
á áhöfn „Nýfundnalands,” sem vará
leið til hans. Hann gaf skipun um að
snúa skipinu, og kokkurinn fékk