Goðasteinn - 01.09.1966, Side 28

hneigðar hans og menningarlegs áhuga, og eigi síður fúsleika hans
til þess að miðla öðrum af margþættum fróðleik sínum. Skulda
lesendur vestur-íslenzku vikublaðanna honum ómælda þökk fyrir
það mikla og góða framlag hans til lesmáls þeirra áratugum saman.
Árni Mýrdal var, í fáum orðum sagt, óvenjulega fjölhæfur snill-
ingur og að sama skapi fágætur fræðaunnandi og fróðleiksmaður.
Hann var einnig mjög sérstæður persónuleiki, er minnisstæður verð-
ur öllum þeim, sem kynntust honum. Hann var ágætur Bandaríkja-
þegn, en jafnframt sannur og tryggur sonur ættjarðar sinnar, þó að
hann færi þaðan barn að aldri, og trúr hinu bezta í íslenzkum menn-
ingararfi sínum. Hann var, með öðrum orðum, kjarnakvistur sprott-
inn úr íslenzkri mold, sem mótazt hafði í vestrænu umhverfi, og
þroskað anda sinn við vizkubrunn íslenzkra og erlendra bók-
mennta og fræðirita á mörgum sviðum.
Árni Mýrdal var glæsilegur fulltrúi íslenzkrar alþýðumenningar.
Hann skipar heiðurssess í hópi íslendinga vestan hafsins, sem borið
hafa merki íslenzks atgervis fram til aukinnar virðingar og viður-
kenningar á alþjóða skeiðvellinum þeim megin hafsins.
Ít ☆ ☆
Féþúfa
Bóndi í Langagerði í Hvolhreppi scndi son sinn niður í mýri
til að sækja hest. Á leið drengsins varð þúfa, sem var alþakin
glitrandi silfurpeningum. Beygði hann sig niður og ætlaði að láta
greipar sópa. Faðir hans sá dokið og varð hinn versti við. Kallaði
hann til drengsins og skipaði honum höstum rómi að halda áfram.
Drengurinn leit þá sem snöggvast af silfursjóðnum og hafði ekki
meira af honum að segja, ber þúfukollurinn blasti við, er hann
leit niður. Þúfan hélt áfram að geyma sitt.
Sögn frú Jónínu Jóhannsdóttur frá Þinghól.
26
Goðasteinn