Goðasteinn - 01.09.1966, Síða 36

þar efra, enda kölluð Stóriskógur í sumum heimildum. Bærinn hefur
staðið syðst og vestast í stórri öldu, sem Skógsalda heitir. Hefur
þar verið fagurt bæjarstæði og útsýn til allra átta. Hvenær land
þetta tók að blása upp, er nú óvíst og um það fáar eða engar
heimildir, en sjálfsagt hefur jörð þessi farið í eyði snemma á öld-
um, því máldagar geta ekki um kirkju þar, sem víst er þó, að þar
stóð í fyrndinni, um það ber rúst kirkju og kirkjugarðs ljósast vitni.
Sandgil á Rangárvöllum var landnámsjörð og stórbýli. Bærinn
stóð nokkru vestar en Tröllaskógur. Hjá honum rann áin Sandgilja,
sem hefur verið allmikið vatn, áður en landið, sem að lá, blés upp.
Nú er áin þorrin, vatn rennur aðeins í þeim mikla farvegi í leys-
ingum á vetrum. Grashnjótar eru á strjálingi, þar sem áður stóðu
bæirnir Sandgil og Tröllaskógur, landið ein eyðimörk að kalla.
Þegar ég stóð á rústunum í Tröllaskógi og sá þessa miklu auðn,
komu mér í hug hamfarir Heklu, eldgangur og öskufall. Var ekki
hugsanlegt, að glóandi hraun og vikurfall hefði kveikt í skóginum
og eytt öllum gróðri á hinni fögru Skógsöldu?
O. G.
☆ ☆ ☆
Kveðið um hestakaup
Maður á milli staupa
mæltist til hestakaupa.
Hann bað mig brúnan að selja,
bauð mér sjálfum að velja
úr átján hrossum sín.
Tvítugan tók ég brokkinn,
taugamjóan um skrokkinn,
í honum var engin tönn,
latan og líka smáan,
leizt mér þó fullvel á hann,
tagl hafði tæpa spönn.
Skráð eftir Margréti Andrésdóttur í Hamrahlíð 17, Reykjavík.
34
Goðasteinn