Goðasteinn - 01.09.1966, Page 69

skógur var hér urinn upp og eldiviðar ekki kostur, annars en mós
í mýri. Grónar mógrafir gætu leynzt í mýrinni bak við barðið.
Kannski var síðasti mórinn í byrgjunum aldrei borinn á eld né hrært
við honum? Mundi hann þá hafa molnað sundur og myndað þess-
ar þúfur?
Og enn er ein spurning eftir! Kannski átök þýðu og þela geti
stundum á þúsund árum breytt tóftargólfi í tröllaþúfu, er teygir
sig því hærra upp, sem veggjarbrotin umhverfis síga neðar?
Þrjár þúfur á móabarði búa yfir leyndardómi, sem líklega verð-
ur aldrei leiddur í ljós. Eigi að síður eru þær gersemar. Það hefur
hrifið mig meir en messa að leiða þær sjónum og láta hugann
hringsóla kringum þær.
Á jólum 1950, H. H.
Varið þið mig
Jónas Pálsson í Eystra-Fíflholti í Landeyjum og Jóhann Þorkels-
son vinnumaður hans, síðar bóndi í Miðkrika, voru eitt sinn að
laga kuml við sauðahús Jónasar austur á Affallsbakka. Þeir voru
langt komnir með verkið og unnu að því að moka mold út úr
tóttinni, er þeir heyrðu kvenmannsrödd hrópa í angist: „Varið þið
mig“! Virtist hrópið koma frá moldarhrúgunni. Þeir félagar hættu
samstundis mokstrinum og höfðust ekki að nokkra stund. Urðu
þeir síðan engra kynja varir.
Sögn Lilju Þorgeirsdóttur frá Fíflholtshjáleigu, sem heyrði Jónas
afa sinn segja frá þessu.
Goðasteinn
67