Goðasteinn - 01.03.1967, Side 64

Einnig héldu þeir áfram dálítilli landræmu í Norður-Þýzkalandi og
misstu hana ekki fyrr en í lok Napóleonsstyrjaldanna 1814. Tilraun
Dana að ná aftur Skáni, Hallandi og Blekinge fór einnig út um
þúfur, og héruð þessi urðu með tímanum þjóðernislega, eins og
landfræðilega, óaðskiljanlegur hluti af Svíþjóð.
Norðurlandaófriðurinn mikli breytti mjög styrkleikahlutföllum
milli ríkja í norðanverðri Evrópu, en sú breyting varð þó mest, að
sænska stórveldið leið undir lok og nýtt stórveldi, Rússland, kom
fram á sjónarsviðið, og hefur látið að sér kvcða í vaxandi mæli
æ síðan.
☆ ☆ ☆
ÚR HANDRAÐA GUÐLAUGS E. EINARSSONAR
Alltaf verða það beztu gjafirnar, sem gjafarinn hefur sjálfur
samið, hvort heldur er verk huga eða handar. Þannig voru gjafir
þjóðarinnar fram til þessa, sumargjafir, afmælisgjafir, orlofsgjafir:
Vettlingar, sokkar, rósaleppar, spónn, melþvaga, m, a., ekki sótt
í verzlunina, enda lítið að kaupa fyrir, en gefið af sínu, af sjálfum
sér. En allt getur valdið afbrýði, við því verður ekki séð. Bóndi
hafði gefið vinnukonu sinni spón í afmælis- eða sumargjöf. Stúlk-
unni þótti svo sem sjálfsagt að þakka gjöfina með kossi en ætlaði að
gera það í laumi, svo lítið bar á, það var feilið. Svo óheppilega
tókst til, að kona bónda kom að, meðan á athöfninni stóð, og lét á
sér sjá þykkju og vanþóknun. Sagði þá vesalings stúlkan: „En hvað
ekkert má, ekki einu sinni þakka fyrir póninrí'. Hún var sögð
smámælt. Svona gengur það í henni grunnu fleðu. Og „fleira þarf
í dansinn en fallega skóna“.
62
Goðasteinn