Goðasteinn - 01.03.1967, Side 87

ekki er mér kunnugt um, hvar handrit Símonar eru nú varðveitt-
Engu að síður eru ljóð þessi ágætt sýnishorn alþýðukveðskapar um
og eftir síðustu aldamót og sem slík vel þess virði að forða þeim
frá gleymsku. Birtast hér á eftir nokkur sýnishorn af ljóðagerð'
Símonar. Hef ég tekið þann kostinn að velja brot úr sumum kvæð-
unum fremur en að birta löng ljóð óstytt. Tel ég, að það gefi gleggri
mynd af efnisvali og skáldskap höfundarins og valdi hans yfir
bragarháttum.
Með kvæðasyrpu Símonar hefur Eyvindur heitinn ritað eftirfar-
andi formála, þar sem hann gerir grein fyrir ætt og ævi skáldsins
í fáum orðum:
„Höfundur þessara kvæða, Símon Ólafsson, var fæddur að Stíflu-
í Vestur-Landeyjum árið 1842. Foreldrar hans voru Ólafur Símonar-
son frá Lágafelli, Þorsteinssonar frá Ljótarstöðum og Margrét Þórð-
ardóttir frá Moldnúp undir Eyjafjöllum, Pálssonar frá Miðkrika í
Hvolhreppi, en faðir Páls var séra Þórður Pálsson, prestur til
Meðallandsþinga frá 1708, en hann var sjöundi maður frá Jóni
Lang, sem féll í Grundarbardaga 1362.
Símon missti ungur föður sinn og ólst upp hjá vandalausum við
óblíð kjör, en snemma þótti hann gáfaður og bókhneigður mjög,
en var auðvitað ekki til mennta settur og átti lítinn kost á að svala
fróðleiksþránni. Síðan var hann allmörg ár vinnumaður í Hlíðar-
endakoti, þar til hann giftist árið 1873 Sesselju Einarsdóttur frá
Strandarhöfði í Vestur-Landeyjum. Þau fóru að búa í Bollakoti og
bjuggu þar mörg ár, áttu tvö börn, ísleif, sem dó ungur og Jóhönnu,
sem dó rúmlega tvítug 1895, einstaklega efnileg stúlka, sem hann
harmaði mjög. Síðan fluttust þau að Butru rétt eftir 1900 og ólu
upp Ólaf Einarsson, bróðurson Símonar, og tók hann við búi hjá
þeim, en andaðist 1918. Símon andaðist að Butru 3. maí 1923, en
kona hans nokkrum vikum fyrr.
Símon var mjög hár vexti og svaraði sér vel. Ennið var mikið og
hátt, nefið stórt og beint, augun grá og gáfuleg. Fremur var hann
toginleitur, hafði sítt og mikið kragaskegg, snjóhvítt, og hár mikið'
og þykkt, stýft um eyrun, alhvítt. Allur var maðurinn svipmiki'l
og höfðinglegur og sópaði að honum, hvar sem hann var. Smiður
var hann góður, bæði á tré og járn“.
Goðasteimi
85.