Goðasteinn - 01.03.1972, Qupperneq 48

Jón hafði misst sjón á hægra auga og var farin að daprast sjón
á hinu síðast. Hann gaf aldrei orð í samræður annara, sem fyrr
segir, cn cg held hann hafi hlustað því betur. Ef gest bar að garði,
tók hann vel eftir því, sem hann sagði, og ef honum fannst það
eitthvað grobbkennt, var hann vís til að standa á fætur, þegar
gcsturinn var farinn, og ræða við föður minn eða móður um
eitthvað, sem hann hafði sagt, og hafði þá til að vcra neyðarlegur
í svörum. Stundum kastaði hann þá fram vísu en fékkst aldrei
til að fara nema cinu sinni með hana. Aldrei talaði hann misjafnt
um aðra en hafði til að spaugast að þvx, sem honum fannst
auvirðilegt. Aðeins einu sinni sá ég honum mislíka öll þessi ár
og var þá mjög þungyrtur við þann, sem hann átti í höggi við.
Oft var Jón að raula við vinnu sína enda kunni hann mikið
og minnið var gott. Passíusálmana kunni hann alla og auk þeirra
allar Svoldarrímur og Olfarsrímur og mikið úr Andrarímum en
taldi sig vera búinn að gleyma að skipta þeim. Sú sögn er enn
um minni Jóns, að þegar hann fór til kirkju, sem oft var, því
hann var mjög kirkjurækinn, að hann hafi lesið upp úr sér þá
kafla úr ræðu prestsins, sem honum fannst mestu skipta, og sýnir
það, að hann hefur hlustað vel og minnið öruggt.
Söngrödd hefir Jón haft góða á yngri árum og var hann mjög
glöggur á að rétt væri farið með öli lög, bæði gömul og ný. Einu
sinni man ég, að Jón fór til kirkju og allir aðrir af heimilinu nema
ég og móðir mín, sem var lasin. Þetta var, þegar sr. Ölafur Ólafs-
son síðar fríkirkjuprestur kvaddi Skarðskirkju, sem hann hafði
þjónað hálft áttunda ár. Jón kom fyrstur heim af fólkinu, settist
á móti móður minni og fór að lesa fyrir hana úr ræðu prestsins
og var mikið hrifinn. Hann greindi, hvað sr. Ólafur hefði skírt
og fermt mörg börn, gift mörg hjón og jarðsungið marga, meðan
hann þjónaði Landprestakalli. Síðan hefi ég ekki rengt það, að
Jón hafi munað, - í það minnsta kafla úr ræðum sem hann hlust-
aði á. Mér hefir verið þetta minnisstætt síðan, þótt ég hefði eigi
mikinn áhuga á ræðum á þeim árum.
Jón var yfir höfuð mikið talfár nema hvað hann hafði til að
spaugast um það, sem var grobbkennt, sb. vísu hans: „Segja
mundi sér og hver, sem að um það kveður“ o. s. frv. Ekki þýddi
46
Goðasteiwi