Goðasteinn - 01.03.1972, Síða 56

ára aldur. Varla gera þar aðrir betur. Það væri þá helzt hún
Halldóra mín Bjarnadóttir, sem skrifar mér nú, 98 ára að aldri,
bréf í anda og fjöri fyrri ára. Rík er sú þjóð, sem á slíkar dætur.
Þ. T.
BRÉFIÐ
Það var eitt jóladagskvöld, ég mun hafa verið um 12 ára aldur,
að faðir minn biður mig að koma með sér upp í Stekkatún að hýsa
féð, það sé lagzt við húsin. Þegar þangað kemur, vantar 8 kindur.
Ég fór upp fjárgötu, sem lá skáhallt eftir brattri brekku, upp á
Hellraklett. Það var hjarn yfir allt og víða hálka. Þegar ég er
komin upp undir brúnina, skrikar mér fótur og ég renn niður
alla brekku. Það var orsök til, að ég hefði meitt mig, því stein-
nibbur stóðu upp úr hjarninu, sem ég rann eftir. Ég kom ómeidd
niður, Guð var mér þar nærri eins og oftar.
Ég tók svo aðra leið upp í Hlíðina og fann kindurnar, sem
voru lagstar á flötinn fyrir neðan Smyrlabjargafoss, þar sem nú
er stöðvarhús með mörgum ljósum. Þegar ég kom fram á Hellra-
klett, gaf ég hljóð frá mér til að láta föður minn vita, að ég
væri að koma.
Þetta jólakvöld var ég mikið sæl og ánægð með sjálfri mér að
finna ærnar og koma heim ómeidd frá brekkunni. Ég held ég
megi segja, að nútíma æska sé ekki sælli, þó hún sé búin að
skemmta sér alla jóladaga við dans og hljóðfæraslátt og ýmsar
nautnir, öldrykk, sígarettur o. s. frv. og ekkert til sparað meðan
eitthvað er til í veskinu, koma heim frá öllu þessu sem aðeins
gestur og bíða eftir næstu skemmtun. Víða mun þessu þannig
farið í borgum og kaupstöðum.
Nú eru jólin 1971 fyrir skömmu liðin með öllum sínum til-
breytingum, sem til þess eru ætlaðar að gleðja allt og alla til
þroska í andlegum skilningi, og margt er þar vel á vegi en líka
margt á ferð, sem ekki tilheyrir jólaboðskapnum. Jólablöðin færa
manni margvíslegar sorgarfréttir um það, sem skeð hefur á helg-
um jólum. Ölvun um of er þar víða í kjölfari og af henni leiðir
slysfarir og dauða og mörg mein.
Á jólum var hér éljaveður. Presturinn boðaði til messu kl. 5.
54
Goðasteian