Goðasteinn - 01.06.1974, Síða 9

leg eftir veðri. í rosa eru hljóðin mjó og raunaleg, má oft heyra
langdregið vú-ú-ú, vú-ú úr þokusúldinni. En þegar léttir til og
sólin skín, er röddin breið og glaðleg. Hljómar þá tímum saman:
Radda-da- ra-ra, radda-da-ra-ra.
Ef hrafn flýgur gargandi yfir teig, veit það rosa, en skelli hann
í góm, veit það á þurrk.
Afreðar
Þgear slettir í eftir stórrigningar og snjókrap og grasið klessist
niður í rótina og frýs, þá er alveg haglaust. Sagt var, er svo stóð
á: „Nú cr hart á barið hjá blessuðum skepnunum út á freranum."
Svipaðrar merkingar var að segja: „Þetta er nú meiri klamminn.“
Djúpan og jafnfallinn snjó, cinkum í fjalllendi, var algengt að
nefna snjóþiljur. I fanfcrgi var mikill snjór yfir allt, og hafði hann
þá víða dregið saman í miklar dyngjur.
Þar sem gróin jörð og fjara mætast, stendur oft uppi grunnt
vatn, sem kallað er gljá. Ef þetta vatn frýs í logni, verður það
rennslétt og speglast í því himinn og jörð. Þetta var þá nefnt
blá eða svellblá. í éljurn fylltist gljáin af krapi og nefndist þá
krapablá. Orðið var einnig notað, er krap fraus yfir úthaga.
Stundum heyrðist sagt: „Það fer að verða hart í högum, ein
krapablá yfir allt.“
Þegar þvottur hangir frosinn úti í vindgolu, linast hann smám
saman og kotna í hann þurrkblettir. Er þá sagt, að komið sé í
hann lúfrost.
Stadid í róðrum
Þegar staðið var í róðrum við Landcyjasand, var það fastur vani
að hafa landmann. í það starf var valinn traustur og gætinn
maður með gott vit á sjó. Hann beið í sandi meðan skipin voru
í róðri. Þaðan lcit hann eítir sjólagi og gerði mönnum viðvart, ef
þörf krafði. Ef sjór ýfðist svo, að landmanni virtist ckki sætt
lengur, setti hann upp veifu á fjörukampinum. Það var nefnt að
veifa ad.
Þannig hagar til við sandinn, að á stöku stað myndast það, sem
nefnt er hlið. Eyrar eru þar til beggja hliða, og brotnar sjórinn á
Goðasteinn
7