Goðasteinn - 01.06.1974, Blaðsíða 13

van) hann mötustuttur og gat jafnvel fengið auknefnt af því. Að
þessu lýtur vísan:
Átta merkur á hann Jón
eftir í skrínu sinni.
Má það heita mesta tjón
á m.iðri vertíðinni.
Öngull
Þegar festa þarf heimasmíðaðan öngul við handfæri, er öngul-
taumurinn lagður með önglinum, tvöfaldur, og sett þétt kapp-
mella úr trolltvinna yfir og hert vel að hverju bragði. Þetta heyrði
ég kallað að hvippa. Þegar brögðin eru orðin það mörg, að ör-
uggt var, að ekki svíki, cr gengið vel frá endunum. Öngultaum-
urinn er svo festur við sökkuna og sakkan við færið.
Séð hef ég öngul með sigurnagla, og er sá útbúnaður heppi-
legur að því leyti, að ef fiskur snýst á önglinum, þá snýst öng-
ullinn með fiskinum en ekki snýst á færið.
Bösl
Flestir, sem komnir eru á efri ár, muna eftir gömlu sjóklæðunuin,
brók og sk.innstakki ásamt sjóhatti, því ágæta höfuðfati. Ekki
voru þctta neinar skrautflíkur en klæddu menn þó ótrúlega vcl og
voru ágætar til síns brúks. Mikil vinna var lögð í að koma þcim
upp, hvcrt nálspor saumað í höndunum og nálarnar heimasmíð-
aðar, önnur með fjöðrum, hin fjaðralaus. Fingurbjörgin var hólk-
ur úr sútuðu leðri, sem smeygt var upp á löngutöng. Hver saum-
ur var tvístunginn. Saumað var með margþættu vefjargarni, sinn
nálþráðt'.r fyrir hvora nál og seinni nálinni stungið í spor hinnar.
Stirt var að taka nálina í gegn, og til að auðvelda það var notuð
töng úr kindalcggjum. Voru þeir festir þétt saman á hlössunum
og sneru fram úr hendi. Nálin var klemmd föst á milli leggj-
anna og dregin þannig í gegn. I daglegu tali var þetta verkfæri
nefnt leggjatangir.
Skinnin voru lögð eins og snið sagði til um og allsstaðar mið-
seymi, mjó, tvöföld reim úr eltiskinni lögð á milli í sauminn svo
ekki læki.
11
Godasteinn