Goðasteinn - 01.06.1974, Blaðsíða 18

sveinn er reiður. Heyreipin cru bundin tvö saman með reipahnút
og heita þá kapall, flutt á cngjar á klökkum.
Ef baggi fer illa á hesti, grípur maður um silann með annarri
hendinni og um bakreipið með hinni og lyftir bagganum með
snöggu átaki að klakknum og ýtir silanum neðar um leið. Þetta
er kallað að steypa að, og situr bagginn þá betur.
Ef margir sneru heyi í sama flekk, átti sá börnin, sem síðastur
gekk, ef eftir var horn af flekknum, og átti hann að rifja flekk-
hornið einn, nema einhver óskaði sér að eiga með honum börnin.
Síðutök
Þegar farnar voru lestaferðir, tóku þær oft langan tíma. Kom
það oft fyrir, að hestarnir meiddust, sérstaklega í rigningatíð.
Fengu þeir sár á bakið, og gekk oft illa að græða þau. Á gróin
meiðsli komu ævinlega hvít hár, og nefndust þetta síðutök.
Bcsta ráðið, sem menn þekktu, til að koma í veg fyrir sár af
þessu tagi, var að setja kaldan bakstur við bólgu um leið og
sprett var af klyfjahrossum. Skipt var um bakstra öðru hvoru, og
eftir nokkra stund var auðséð, að skepnunni fór að líða betur og
bólgan fór að hjaðna.
Að spýta skinn
Um hcimangöngulan mann er sagt: „Hann er eins og útspýtt
hundsskinn um allar jarðir.“ Að spýta skinn er sama og að hæla
það í þurrk. Stórgripaskinn voru negld á timburþil með járn-
nöglum en minni skinn fest á skinnagrind. Orðin að spýta og hæla
skinn finnst mér eins og benda á eitthvað fjarlægt eða löngu liðið.
Kastpils
í þann tíð, þegar konur gengu að útiverkum, sérstaklega um ver-
tíð og slátt, reyndu þær að hlífa betri fötum. Var algengt að heyra
þær segja: ,,Ég þarf að kasta einhverju utan yfir mig, áður en ég
fer út. Ein af þessum flíkum var svonefnt kastpils. Var því kom-
ið upp fvrir sláttinn úr léttu efni (tvisti). Séð hef ég líka pils úr
vcnjulegum pokastriga notað við mjaltir í kvíum. Pils var annars
oft nefnt fat. „Þetta er sparifatið mitt,“ heyrði ég sagt.
16
Goðasteinn