Goðasteinn - 01.06.1974, Síða 72

Sagnir Sigurjóns frá Alftárósi
„Pó ég viti ekki margt þá veit ég . . .
Veturinn 1865-66 var fólk frá Knarrarnesi á Mýrum sem oftar
að koma heim frá kirkju (sóknarkirkju sinni, Álftanesskirkju).
Hafð.i það eins og oftast var venja, farið sjóleiðis suður í Kóranes
og gangandi þaðan að Álftanesi. Meðal annarra, sem i förinni
vou, var maður að nafni Bjarni Þórðarson, vinnumaður í Knarrar-
nesi. Þá voru og í þessari ferð einhverjar af heimasætunu.m í
Knarrarnesi, að minnsta kosti Ólöf. Eins og áður segir, var fólkið
að koma heim, búið að setja bátinn og var að ganga frá lending-
unni heim að bænum. Bjarni hafði eitthvað neytt víns þá um dag-
inn og var orðinn dálítið kenndur um kvöldið. Og á leiðinni heim
frá sjónum, tautar hann hvað eftir annað: ,,Þó ég viti ekki margt,
þá veit ég, að ég á að drukkna í sjó með honum Samúel.“ Þetta
snart Ólöfu óþægilcga, vegna þess, að hún var heitbundin manni,
er Samúel hét og þá var í Knarrarnesi. Samferðafólkið bað hana
fyrir alla muni að taka ekki mark á röflinu í karlinum, hálf-
fullum. Var svo ekki meira um þetta rætt.
Nú líður af veturinn án þess nokkuð bæri til tíðinda, en um
vorið, 1866 2. maí, farast 4 bátar á Mýrum á heimleið úr Reykja-
vík og á einum þessara báta voru þeir Samúel og Bjarni. Þannig
urðu þeir samferða í sjóinn.
Enginn veit, hvernig Bjarni vissi þetta fyrir. Vera má, að hann
hafi dreymt, eða fyrir hann borið í vöku, citthvað það, er benti
til að svona myndi fara, þó ekki hefði hann orð á því utan í
þetta eina sinn, er hann var undir áhrifum víns, því þcss eru
70
Goðasteinn