Goðasteinn - 01.06.1976, Qupperneq 77

óminn af reiðilestri hennar innan við þilið, og virtist hún skipta
þar orðum við aðra menn. Sjálf var Elín stödd þarna í herbergi,
og bar inn í það birtu um ljóra á austurhlið. Sat þar gamall maður
á rúmi og tvinnaði band á halasnældu. Hann var gráhærður, með
mikið, hvítt skegg, mildur og hýr í bragði. Elín snéri sér að hon-
um og tjáði honum iðrun sína grátandi. Kvaðst hún ætla að bíða
þar og reyna að fá fyrirgefningu. Gamli maðurinn svaraði: „Það
þýðir ekkert, barnið gott. Ég er búinn að reyna að milda hana,
en mér hcfur aldrei gengið það cins illa og núna. Hún er svo stór-
lynd og á erfitt með að fyrirgefa.“
Elín innti að því, hvort hún ætti ekki að koma hellunni aftur
á sinn stað. Gamli maðurinn sagði að það þýddi ekki, úr því, sem
komið væri; nú væri bcsta ráðið að flýta sér brott og forðast að
verða á vegi konunnar. Kvaðst hann skyldi fylgja Elínu á veg.
Elín þekktist það, og gamli maðurinn gekk með henni spölkorn
frá bænum. Hann mælti vel fyrir henni að skilnaði og lét þess
getið að lokum, að hugur hans skyld.i vinna gegn illum ummælum
konunnar, ,,og deyi ég á eftir henni, skal þér líða vel, en fari það
á hinn veginn, að ég hafi ekki að milda hana áður, verður engu
um þokað. En einu skal ég heita þér: Ég skal koma til þín, þegar
illa liggur á þér, og strjúka burt tárin.‘“ Eitthvað á þessa leið
féllu skilnaðarorðin, og draumurinn var ekki lengri.
Fyrir Elínu lá síðar á ævinni að verða húsvillt og missa allar
eigur sínar í bruna. Hún mætti líka mörgum mannraunum, en alltaf
braust sólin að nýju niður úr skýjunum.
Draumurinn er skráður eftir frú
Eystri-Skógum.
Elínu Þorsteinsdóttur frá
Þórður Tómasson.
Goðasteinn
75