Goðasteinn - 01.06.1976, Qupperneq 85

„Ekki dugir að stöðva bygginguna, þegar von er á timbrinu,“
segir Einar, ,,já, já, ég skal skrifa upp á fyrir þig.“
Nokkrum dögum síðar held ég bjartsýnn suður með rúmlega
tvö þúsund króna víxil í vasanum. Timbrið er komið. í býti næsta
morgun fer ég í Landsbankann og sendi víxiiinn upp. Eftir nokkra
bið fæ ég neitun. Þetta þykir mér súrt í broti, skálma upp og vil
ræða við bankastjórann, sem var danskur. Hann veitir mér áheyrn
og ég spyr einarðlega: „Hvernig er það, er fast og ákveðið að ég
fái ekki pcningana?“
„Já og þeirri ákvörðun verður ekki breytt. Peningarnir eru
ekki til.“
„Jæja“, segir ég, „hafið þér athugað ábyrgðarmennina?"
„Þarf þess ekki. Peningarnir eru ekki til.“
„Ég vildi nú gjarnan fá að vita, hvort þið vilduð ekki lána mér
peningana eða hvort þið hefðuð eitthvað út á ábyrgðarmennina að
setja?“
Þá segir hann með þjósti. „Haldið þér virkilega, að við höfum
peninga handa öllum, sem biðja um lán? Það á að vera nóg svar,
að við höfum þá bara ekki til.“
Nú er ég reiður: ,,Jæja,“ segi ég, ,,ég ætla þá að grennslast eftir
um það hvort þið einir eigið bankana, og verið þér sælir.“
Ég strunsa út, skelli hurðum, og ek í loftinu austur að Bjólu.
Glaða sólskin og brakandi þerrir, og allir í heyskap. Einar sér
til mín, þar sem ég skoppa á bílnum heim hlaðbrautina, og kemur
á móti mér, meira en lítið undrandi á asanum á mér.
„Hvað er að, Þorsteinn?“
„Ég fæ ekki peningana.“
„Ha, færðu ekki peningana?“
Nei, og ég lýsi fyrir honum samskiptum mínum við bankastjór-
ann, og þar með, að nú ætli ég að kanna, hvort þeir eigi bankana.
Einar stendur höggdofa og horfir út í loftið. Mér þykir þögnin
ærið löng og segi: „Það er svo mikill umgangur hérna, Einar minn,
eigum við ekki að koma inn. Ég held það væri betra.“
,Jú, jú.“
Og við inn. Hann spyr mig: „Heyrðu, Þorsteinn, hvað viltu að
ég geri?“
Goðasteinn
83