Goðasteinn - 01.06.1976, Síða 96

annað, sem hann vildi ekki. Og á hverjum degi minnti hann mig
á þetta sama, að hann borðaði ekki fisk eða lambakjöt, eins og
að hann héldi að ég gleymdi þessu. Hann virtist njóta þess að hafa
einhverja sérstöðu í hópnum.
En svo sem við var að búast, þá átti sitthvað óþægilegt eftir
að gerast og loks sauð alveg upp úr. Við vorum síðla dags á
gististað, stórt sumarhótel í fagurri sveit. Þar voru mikil umsvif
og margir gestir fyrir, þegar okkur bar að. Hótelstjórinn, dugnaðar-
og myndarkona, var á þönum fram og aftur við að sjá öliu sem
best borgið. Tók hún okkur af alúð og hjálpaði ég henni við að
úthluta lyklum og vísa fólki til herbergja. Gekk það fljótt og vel
og sat ég að því loknu í anddyri hússins um stund, leit í gömul
dagblöð og beið kvöldverðar. Skyndilega heyrði ég krossbölvað á
þýsku uppi í stiganum og leit upp. Sá ég þá hvar vinur minn
með örið á kinninni kemur niður og fer mikinn. Stóð ég þá upp,
geklc til móts við hann og spurði, hvort eitthvað væri að. Kom
hann fyrst varla upp orði fyrir geðshræringu og sló óeðlilegum
roða á andlitið. Svo fékk hann málið og var þá nærri óstöðvandi.
Kvaðst hann ekki taka í mál að sofa í herbergiskytru þeirri, er
sér hefði verið vísað til. 1 fyrsta lagi væri þar of lágt undir loft
og auk þess að hluta undir súð. Einnig væri herbergið svo lítið og
þröngt að hver sem svæfi þar yrði áreiðanlega að fara fram á
gang til að hátta sig og klæða. Og loks væri engin handlaug í
því, hvað þá heitt vatn og kalt eins og honum hefði verið lofað
og hann hefði greitt fyrir áður en ferðin hófst. Væri þetta allt
saman til skammar og svívirðingar og engum manni bjóðandi.
Ég stóð þarna harla ráðþrota í fyrstu og hlustaði á hvernig
maðurinn lét dæluna ganga í ofsareiði. Þá ætlaði ég að snúa mér
til konunnar í móttökunni og biðja hana að reyna að laga þetta
eitthvað og helst finna annað herbergi. En gesturinn varð þá á
undan mér til hennar og hellti nú úr skálum reiði sinnar yfir
vesalings hótelstýruna með hroðalegu orðbragði. Sagðist hann ekki
vita, hvers hann ætti að gjalda, er hann fengi þann hundakofa,
sem sér hefði verið sýndur, undir súð, vatnslaus og eltki hægt að
snúa sér við. Æstist hann sífellt meir, eftir því sem hann talaði
lengur og svívirti konuna með ljótum orðum fyrir ótuktarskap í
94
Goðasteinn