Goðasteinn - 01.06.1978, Blaðsíða 53

sneru furðuverur þessar sér að Banquo og töluðu til hans í hálf-
gerðum gátum og sögðu að hann myndi verða minni en Marbeth cn
þó meiri, ekki eins hamingjuríkur, en þó miklu hamingjuríkari.
Einnig spáðu þær því fyrir honum, að þótt hann ríkti aldrei sjálfur
sem konungur, þá mundu afkomendur hans verða konungar í Skot-
landi. Að svo mæltu leystust verur þessar upp, urðu að lofti og hurfu.
Af því gátu þeir herforingjarnir ráðið að þær hefðu verið einhvers
konar dísir eða nornir.
En meðan þeir stóðu þarna sem þrumu lostnir yfir þessari furðu-
legu sýn eða uppákomu, þá komu til þeirra sérstakir sendimenn frá
konungi með umboð frá honum t.il að sæma Macbeth virðingarheiti
og embætti sem þan af Cawdor. Og með því að sá atburður féll svo
merkilega saman við spásögn nornanna, þá varð Macbeth svo undr-
andi að hann stóð sem ráðvilltur og kom ekki upp einu einasta orði
til að þakka sendimönnunum. A því andartaki risu svimandi vonir
í brjósti hans um að spásögn þriðju nornarinnar gæti á sama hátt
orðið að veruleika og að svo kynni að fara að hann ætti eftir að
ríkja sem konungur í Skotlandi.
Macbeth sneri sér þá að Banquo og mælti: ,,Þú munt vona að
afkomendur þínir verði konungar, þar sem það, sem nornirnar spáðu
mér, hefur komið svo undursamlega fram?“ ,,Sú von,“ svaraði
Banquo, ,,gæti espað þig upp til að sækjast eftir hásætinu. En þessir
sendiboðar myrkravaldanna segja okkur stundum satt um það smáa
tii þess að leiða okkur afvega og koma okkur til að fremja hin
ægilegustu ódæðisverk.“ En hinar djöfullegu forspár nornanna höfðu
þá þegar skotið of djúpum rótum í hugarfylgsnum Macbeths til
þess að hann tæki mark á aðvörunarorðum hins góða Banquos. Frá
þessari stundu beindust allar hugrenningar hans að því einu, hvernig
hann gæti komist yfir konungdóm í Skotlandi.
Macbeth átti konu, sem hann skýrði frá hinum furðulegu for-
spám galdranornanna, og einnig því, hvernig þessar spár hefðu að
nokkru leyti komið fram. Og þar sem þessi kona var bæði illa
innrætt og metnaðarsjúk, þá skeytti hún því engu, hvaða ráðum
yrði beitt, ef aðeins mætti auka á veldi og vegsemd þeirra hjóna.
Hún hamaðist því við að espa mann sinn og eyða tregðu hans, því
að lengi vel hrökk hann undan hugrenningum um blóðsúthellingar.
En hún lét ekki af því að telja honum trú um, að morð á lconung-
Goðasteinn
51