Goðasteinn - 01.06.1978, Síða 59

fæti og ugluvæng, drekaham, úlfstönn og hákarlsmaga, smyrðlingi
af norn, galdrajurt, geitargalli, gyðingslifur og fingri af líki barns,
sem borið var út. Allt þetta og ýmislegt fleira settu þær saman í
stóran pott eða ketil og suðu í mauk. Til að kæla pottinn skvettu
þær á hann fingálknablóði öðru hverju og út í maukið helltu þær
blóði úr gyltu, sem etið hafði alla grísi sína. Þá settu þær í eldinn
gálgasvita hengdra þjófa til að betur logaði undir katlinum. Þær
sungu söngva umhverfis bálið og höfðu púka og vofur t.il að hræra
í maukinu. Með þessari forneskju þvinguðu þær undirheimaanda
til að svara spurningum sínum.
Nornirnar skipuðu Macbeth að segja til, hvort hann vildi að þær
byndu endi á efasemdir hans, eða hvort hann vildi heldur að meist-
arar þeirra, andarnir, gerðu það. Hann var óttalaus með öllu, þrátt
fyrir þennan hryllilega undirbúning og svaraði djarflega: „Hvar eru
þeir. Látið mig sjá þá?“ Þær kölluðu þá á andana, sem voru þrír.
Sá fyrsti þeirra reis upp úr katlinum sem höfuð hjálmi búið og
hrópaði á Macbeth með nafni og bað hann að gæta sín vel fyrir
þaninum af Fife. Þakkaði Macbeth fyrir þá viðvörun, því að hann
hafði lengi alið í brjósti öfund og fjandskap í garð Macduffs, þans
af Fife. Síðan reis upp annar andi og var hann sem blóðugt barn
og kallaði á Macbeth með nafni. Bað hann óttast hvergi, heldur
beita hörku, frekju og grimmd, því að enginn maður af konu fædd-
ur mundi granda honum. ,,Þá skaltu lifa, Macduff", hrópaði kon-
ungur, ,,því að ég þarf ekki að óttast þig. En samt vil ég margfalda
vissu mína. Þú skalt deyja, svo ég megi segja skelk minn ljúga
og sofi vært, þó úti geysi þrumur. Þessi andi hvarf og þá reis upp
sá þriðji og var sem barn með kórónu á höfði og hélt á laufguðu
tré í höndum sínum. Einnig hann kallaði Macbeth með nafni og
bað hann vera hugprúðan og engu eira eða vægja, því að hann
mundi ekki yfirbugaður fyrr en Birnamskógur færi til Dunsinane-
hæða gegn honum. „Fögru fyrirheit, hafið þakkir,“ hrópaði Mac-
beth, „Því hvernig má skógur losa sig af jarðföstum rótum sínum?
Nú sé ég að mér er ætlað að lifa langa ævi og verður ekki kippt
burt af ótímabærum dauðdaga. En eitt þyrstir hjarta mitt að vita
enn. Seg mér andi, ef þú getur, hvort afkomendur Banquos muni
nokkurn tíma ríkja í þessu konungsdæmi.“ En þá sökk ketillinn
mcð öllu saman niður í jörðina og í því kvað við lúðrablástur og
Goðasteinn
57