Goðasteinn - 01.06.1978, Síða 61

óska dauðans. En þegar Malcolm nálgaðist með her sinn, vaknaði
mcð honum það sem eftir var af fornu hugrekki hans og hann ákvað
að berjast og deyja með vopn í hönd.
Auk þess fylltu .innantóm loforð nornanna hann með fölskum
vonum, því að hann minntist þess, að enginn maður af konu fæddur
mundi geta unnið honum grand, og að hann yrði ekki sigraður fyrr
en Birnamskógur kæmi til Dunsinanehæða gegn honum, og það
taldi hann að gæti aldrei orðið. Hann lokaði sig inni í kastala sín-
um, er var vel víggirtur og átti að geta staðist öll áhlaup, og beið
þess í aðgerðaleysi að Malcolm nálgaðist.
Svo gerðist það dag nokkurn að sendimaður kom til hans skjálf-
andi af ótta og kom varla upp orði til að skýra honum frá því, sem
hann hefði séð. Staðhæfði hann, að þar sem hann stóð á verði sínum
á kastalahæðinni og horfði í áttina til Birnam, þá hefði hann ekki
betur séð en að skógurinn byrjaði að hreyfast. „Þrælmenni og lygari,“
hrópaði Macbeth. ,,Ef þú lýgur þessu, þá skaltu fá að hanga lifandi
á næsta tré, þar til þú verður hungurmorða. En sé saga þín sönn,
þá hirði ég ei hót, þótt ég sjálfur sjái.“ Og Macbeth byrjaði nú að
verða óviss í sinni sök og tók að efast um tvíræðar setningar and-
anna. Hann átti ekkert að þurfa að óttast, þar til Birnamskógur
kærni til Dunsinane, og nú var þessi skógur kominn á ferð. ,,En
samt sem áður, sé það satt, sem hann staðhæfir, þá tökum vopn og
göngum út. Hér er ekkert við að vera lengur og engin undankomu-
leið á flótta. Ég er orðinn leiður á sk.ini sólar og óska þess að ævin
endi brátt.“ Með þessum örvæntingarfullu orðum réðst hann fram
gcgn innrásarhernum, sem nú nálgaðist kastalann.
Það furðufvrirbæri, sern hafði komið því inn hjá sendiboðanum,
að skógur.i.nn væri á hrcyfingu, reyndist harla einfalt, þegar til kom.
Þannig var, þegar umsátursherinn hélt gegnurn Birnamskóg, hafði
Malcolm, sem snjall hcrforingi, skipað sérhverjum manna sinna að
höggva laufgaða grein og bera fyrir sér til að leyna raunverulegum
fjölda liðsins. Ganga hermannanna með trjágrein á lofti virtist því,
eins og maðurinn sagði, sem skógurinn væri á ferð. Þannig rættust
orð andans, þótt með öðrum hætti væri en Macbeth hafði skilið
þau, og ein fótfesta í átrúnaði hans var þar með brost.in.
Nú hófust harðir bardagar og tók Macbeth þátt í þeim af mikilii
karlmennsku og dirfsku, þótt hann reyndist laklega studdur af þeim,
Goðasteinn
59