Úrval - 01.11.1977, Blaðsíða 95

93
Fuglafjallskofi bar merki vetrarins. Það voru
langar flensur ofan veggina þar sem ráfandi
heimskautabjörn hafði slengt klónum ofan eftir
tjörupappanum. Selsskrokkur lá í snjónum rétt
við dyrnar — hafði fokið ofan af þakinu þar sem
hann hafði verið geymdur handa hundunum.
Allt umhverfis kofann voru bjarndýraspor.
Að innan var kofinn alhrímaður. Ivar Ruud
sópaði hríminu út áður en hann kveikti upp.
Það hlýnaði fljótt í íveruherberginu, sem var
aðeins tveir fermetrar.
Hann lét riffilinn sinn inn í geymsluna.
feldinn saman eins og bótabrekán.
Þessi hvíti björn hafði sýnt honum
betur framan í dauðann en nokkuð
annað til þess. Og flutt hann eins
nærri lífinu.
ÓMILDUR STAÐUR
Það munaði minnstu, að Ivar
Ruud missti af því að kynnast
Hornsundsfírði. Spitsbergen, stærsta
eyjan í eyjaklasanum sem kallast
Svalbarði, var undir stjórn Noregs..
Áður en Ivar gæti hafíð skot- eða
gildruveiðar, varð hann að fá
veiðileyfi. en þegar hann kom fyrst til
Longyearbyen, þorpsins á Spits-
bergen, neitaði landsstjórinn á Sval-,
barði að veita honum leyfíð. Ástæðan
var sögð sú, að Ivar væri þess
vanbúinn að mæta harðrétti heim-
skautasvæðanna.
Ivar mótmælti hátt og lengi. Það
var gagnslaust. Ivar var aðeins 19 ára
og kunni sig ekki, eins og hann
uppgötvaði seinna. Ekkert í reynslu
hans hafði búið hann undir að fást
við valdamiklar stofnanir skriffínnsk-
unnar með árangri. Þegar hann var
14 ára fór hann að heiman — án þess
að nokkur mótmælti því — og tók að
lifa á götum Oslóborgar. Þegar hann
varð 15 ára fór hann á kaupskip.
Hann kom til Rómar, Parísar,
London, New York, Rio de Janeiro.
þetta var allt mjög spennandi fyrir
norskan sveitastrák.