Úrval - 01.11.1977, Blaðsíða 94

92
LJRVAL
Svo hörfaði bjarndýrið lítið eitt, og
Ivar velti sér í snarhasti fram úr
fletinu. Hann lenti berfættur ofan á
haug af glerbrotum. Hann lét fallast
á hnén. Blóðlyktin æsti björninn,
sem slæmdi loppunni rétt fram hjá
Ivari hefði hann verið uppistandandi,,
hefði hann ekki þurft meira. Hann
skreið fram að dyrum til að ná í
riffilinn í geymslunni.
Það var um 30 stiga frost þar
frammi. Ivar rykkti rifflinum niður af
snaganum, spennti vopnið og laum-
aðist að útidyrunum. Þar hélt hann
niðri í sér andanum og hlustaði.
Ekkert. Hægt og varlega opnaði hann
lúguna á dyrunum.
í sama bili rak bjarndýrið haus og
háls inn um opið. Ivar hörfaði í
ofboði og rétt komst undan tönnum
dýrsins. Tvö skref komst hann, en svo
nam bakið við lokaðar dyrnar inn í
íveruherbergið. Hann fann heitan
andardrátt dýrsins á kvið sér. Það var
ekkert undanfæri til þess að opna
dyrnar og komast inn í herbergi; ekki
einu sinni nóg rúm til að axla vopnið.
Það var eins og þessi litla kytra væri
full að klóm og tönnum.
Ivar lyfti rifflinum yfír höfuð sér og
hleypti af. Slátturinn í byssunni
keyrði hann upp að dyrunum.
Dasaður og heyrnarsljór af hvellinum
spennti hann riffilinn aftur. En
björninn var horfinn. Hann lá
hreyfingarlaus utan við dyrnar,
steindauður.
Ivar lagði lófann á hrjúfan feldinn
á hlýjum hausnum og dró andann
djúpt og hægt og naut þess að finna
ískalt loftið streyma ofan í sig.
Honum fannst hann vera þyngdar-
laus, svífandi og ótrúlega lifandi.
Landslagið var undrafagurt í fölu
tunglsljósinu, hvert smáatriði furðu-
lega skýrt, frostið glitraði á svörtum
tjörupappanum, blikkið á þakinu
geislandi snjókristall, vindurinn
stöðugur og jafn. Þetta var meiri
fullkomnun en hægt var að láta sig
dreyma um.
Hægt og hikandi sneri hann baki
við þessari fullkomnu stund og hélt
aftur inn í kofann. Þegar hann hafði
kveikt upp eldinn fór hann í buxur
og úlpu og skoðaði svo sárin á fótum
sér. Hann sauð vatn yfir eldinum,
þvoði sárin og skvetti viskíi yfir þau.
Hann hafði verið heppinn, það þurfti
ekkert að sauma. Það fannst honum
eitt það leiðinlegasta, sem hann gerði
í frístundum sínum, að sauma saman
sár sín.
Oti fyrir var ekki sama fullkomnun
og áður, en honum var sama.
Stundin var meitluð í vitund hans,
hluti af svarinu við því hvers vegna
hann hafði kosið að setjast að á
heimskautasvæði.
Hann safnaði saman brotunum af
gluggahleranum og negldi þau fyrir
gluggann. Svo náði hann í flánings-
hnífana og tók að birkja björninn.
Feldurinn var mjög góður, nema
hausinn. En með nokkrum nettum
saumsporum var hægt að loka
kúlugatinu. Ef nauðsyn hefði krafið
hefði hann verið fús til að staga