Úrval - 01.11.1977, Blaðsíða 100

98
ÚRVAL
þær að því að halda nákvæmlega
réttri fjarlægð að næstu gæs? Var
þetta hægt nema með allsherjar
samkomulagi? Það var heillandi og
eðlileg rökvísi í lífi þeirra.
Skýjabakkinn var farinn að lækka í
fjallshlíðunum. Brátt yrði hann að
halda heim í kofa. Honum var illt í
öxlinni eftir slátt byssunnar. Það yrði
verra á morgun, þegar hann færi
aftur af stað til að ná í það sem á
vantaði vetrarforðann af gæsum.
Þegar hann hefði náð í 40 gæsir og
fáeinar endur gat hann lagt hagla-
byssuna til hliðar þetta haustið.
Þegar skýjaþykknið lækkaði enn
meir, ákvað hann að hætta. í sama
bili kom lítill gæsahópur út úr
þokunni og stefndi að örlitlu
hæðadragi vinstra megin við hann.
Dvínandi birtan glampaði á bringum
þeirra þegar hann bar byssuna að
öxlinni. Hann miðaði á forustu-
fuglinn, skaut, og skaut aftur þegar
fyrsti fuglinn féll.
En seinna skotið var of lágt. Gæsin
sem hann miðaði á hafði rykkt sér
upp þcgar fyrra skotið reið af. Flest
höglin fóru fyrir neðan hana, þó ekki
öll.
Hann sá að særða gæsin féll hægt.
Hún kallaði einu sinni, stutt og með
erfiðismunum, áður en hún skall á
freðinni jörðinni, nógu þungt til að
brjóta þokkafullan hálsinn. Fegin-
leiki hans gufaði upp, þegar hann
skynjaði það sem hann hafði séð um
leið og gæsin féll — fæturnir voru
fremur gráir en gulbleikir. Hann
vonaði að hún hefði verið innan við
þriggja ára og hfði ekki parað sig
enn. En skerandi, spyrjandi kall gerði
þá von að engu.
Hann bölvaði um leið og hann
heyrði hróp gæsarinnar á fallinn
maka sinn. Hinar gæsirnar flúðu.
Eftir var aðeins ein og köll hennar
komu ýmist nær eða fjarlægðust í
þokunni. Hann vissi að makinn
myndi koma aftur í leit að félaga
sínum. Þarna var hann, dökkur
skuggi sem móaði á í þokunni.
Steggurinn kallaði aftur, hljóðnaði
og kallaði á ný, beið svarsins sem
aldrei gæti komið. Ivar beið, þorði
varla að anda. Steggurinn var enn um
200 metra í burtu. Svo tók hann að
nálgast. Nær og nær — 150 metra,
síðan 120.
Haglabyssan dró varla nema um 60
metra. Fimmtíu metrar væri betra.
En gamli steggurinn gerði sig ekki
líklegan til að koma svo nærri. var leit
út að sjónarrönd, hreyfði þó ekkert
annað en augun. Birtan var næstum
horfin.
Flýttu þér, hryggi vinur, hugsaði
Ivar.
Steggurinn hækkaði flugið enn
einu sinni en renndi sér svo allt í einu
niður, eins og til að svífa niður að
föllnum maka sínum, rétt niður úr
þokunni. Ivar hélt niðri í sér
andanum, þegar steggurinn nálgað-
ist, lyfti síðan byssunni og hleypti úr
báðum hlaupum. Sextíu og fimm
metrar. — Langt skot, en ekki