Úrval - 01.01.1979, Síða 64

62
ÚRVAL
áður en Isaac Asimov tók fullorðins-
tennurnar; Mamma hélc að Asimov
væri rússneskur fiðluleikari. Pabbi
heldur upp á kúrekasöngva, marsa og
þjóðsönginn; mömmu líkar söngur
Perry Comos, Dean Martins og Elvis
Presleys.
Samræður þeirra voru heldur aldrei
á sömu bylgjulengd. Pabbi, sem var
nýbúin að lesa fimmtu bókina um
Bermundaþríhyrninginn sagði: ,,Það
er ekki svo að ég trúi þessu öllu, en ég
vildi óska að einhver kæmist að hvað
veldur þessum hvörfum öllum
saman, áður en ég hrekk upp af.”
Mamma sem var á fjórum fótum
frammi í eldhúsi, svaraði. „Talaðu
um hvörf. Ég var hérna með þrædda
nál og setti hana á borðið. Svo sneri
ég mér við og hún hvarf.
„Heilar flugvélar fullhlaðnar
fólki ættu ekki að hverfa sporlaust,”
hélt pabbi áfram. ,,Ekki heldur
saumnálar,” ansaði mamma.
Þegar um var að ræða eitthvað sem
mig langaði til voru þau heldur ekki
sammála. Þegar ég sagði pabba að
mig langaði í hund sýndi hann mér
ljósmynd af hvolpi sem hann átti sem
strákur. Þegar ég bar sömu ósk upp
við mömmu, sagði hún mér sögu af
yndislegri vinkonu sinni, sem hafði
fengið óþekktan sjúkdóma af hundi
— eitthvað sem var örlítið skárra en
til dæmis snákabit.
Dytti pabba í hug að fara í
dýragarðinn varð mamma fyrst að
gera sínar rannsóknir. Það gat tekið
nokkrar vikur. Hún þurfti að hringjaí
dýragarðinn og spyrja starfsfólkið þar
spjörunum úr, svo það lét sér helst
detta í hug að hún ætlaði að kaupa
staðinn. Svo hafði hún samband við
lögregluna, dýralækni og dagblöðin
til að vita hvort eitthvað misjafnt væri
á seyði í dýragarðinum. Ef ekkert
reyndist að, varferðin ákveðin.
Útbúnaðurinn fyrir ferðina var eins
og undirbúningur að innrásinni í
Normandí. Við höfðum sólgleraugu
með, ef það skyldi verða sól, srígvél,
ef það skyldi snjóa, höfuðföt ef það
yrði vindur, regnhJífar ef rigndi. Þegar
ég hlustaði á hana gefa mér, pabba
og afa og ömmu skipanir út og suður,
fannst mér ótrúlegt að hún skyldi
ekki hafa flautu hangandi um
hálsinn, engan hjálm, ekki einu sinni
minnisbók. Það var tónn í röddinni
og glampi í augunum, sem gerði að
verkum að við hlýddum samstundis.
Ég er viss um að ef forsetinn sjálfur
hefði komið inn í því, hefði hann
hlýtt eins og við.
Vandamál mömmu fóru ekki
framhjá neinum á heimilinu. Hvort
sem um var að ræða pottablóm sem
ekki dafnaði, slitna skóreim eða
týndan lykil, vakti það álfka
upphrópanir og aðrir myndu nota til
að tilkynna jarðskjálfta eða flóð. En
þegar við áttum von á gestum nýttist
skipulagsgáfa hennar best. Hún gerði
hreint. Raðaði húsgögnunum upp á
nýjan máta. Hún endurnýjaði birgðir
heimilisins allt frá sódavatni upp í
tvær tegundir af olívum. Hún ríndi
saman fötin okkar, sagði okkur hvað