Úrval - 01.01.1979, Blaðsíða 114

112
ÚRVAL
„Þegiðu. Og ég er ekki mamma
þín.”
„Fyrirgefðu.”
Andy sat kyrr upp við dyrastafinn,
meðan Hazel keifaði um húsið, tók
til, skrifað sendibréf og leit til með
matseldinni.
,,Ég er með svolítið handa þér,”
sagði Andy loks, feimnislega.
Hazel leit niður. Milli hreifa-
tánna vinstra megin var saman-
brotinn pappírsmiði.
,,Það verður að bíða,” svaraði hún.
Andy mótmælti ekki. Hazel fann
sér allt til dundurs til að lát hann
bíða. Annað hvon varð hann að læra
hver stjórnaði, eða þá að hún þyldi
ekki mcira. Loks þerraði hún hendur
sínar og sagði: ,Jæja, nú hef ég
dálítinn tíma, hvað varþað þá?”
,,Það er bréf.”
Hazel laut niður og tók
pappírsmiðann af honum. Hún fletti
honum í sundur. Á honum stóð, með
klunnalegum, samræmislausum
stöfum, ein setning, sem hafði tekið
Andy 20 mínútur að skrifa með
hreifanum: ,,Mér þykir vænt um þig,
mamma.”
Hazel fór út og vatnaði músum.
Uppfinningamaðurinn Len
Þegar Andy var kominn aftur á
spítalann, bjuggust þau hjón við þvl
að lífið tæki aftur upp sinn vanagang.
í nokkra daga óskuðu þau sjálfum sér
til hamingju með að hafa ekki látið
drenginn ganga sér nærri hjörtum.
En áður en vika var liðin voru þau
farin að merkja við á dagatalinu hve
langt myndi líða þar til þau gætu
fengið Andy til sína aftur.
Á spítalanum hafði verið spurt
hvort þau vildu ekki fá að hafa hann í
hálfan mánuð, en það var ekki
vandalaust. Hazel yrði að fá frí úr
vinnunni, sem hún hafði um
stundarsakir í gróðrarstöðinni, og
hálfs mánaðar frí myndi höggva skarð
í lágar tekjur þeirra. En allar áhyggjur
hurfu fyrir tilhlökkun þeirra beggja
til að fá Andy í heimsókn aftur.
Þau höfðu heitið spítalanum því,
að Andy skyldi nota gervilimi sína
heima hjá þeim. Á þeim tíma, þegar
umönnun og merðferð thalidomdie
fórnarlamba var ennþá á tilrauna-
stigi, tíðkaðist notkun gervilimanna,
aðalleg til að koma í veg fyrir
viðbjóða þeirra, sem ekki voru vanir
að umgangast thalidomidesködduð
börn. Síðan þá hefur nytsemi þeirra
verið dregin 1 efa.
Leonard varð brátt ljóst, hve
bjargarlaus drengurinn var í viðjum
gervilimanna. Á spítalanum var hann
spenntur á körfusætið ofan á tveimur
liðamótalausum álstöngum. Á
þessum prikum tók það hann tíu
mínútur að skjögra endanna á milli á
spítalastofunni. ,,Ég er eins og
Frankenstænskrímslið,” sagði hann
og brosti.
í skólanum varð að híma alla tíma í
þessum stultum og líka í matar-
tímunum. Andy dreymdi allan dag-
inn um þá stund er hann gæti velst