Úrval - 01.01.1979, Side 68

66
Það er ekki öllum gefið að setja sig í spor dýranna og
reyna að skilja þeirra þankagang. Höfundur eftirfarandi
sögu hefur reynt þetta og árangurinn er frásögn, þar sem
hundtíkin segir frá:
ÉG OG HJÖRÐIN MÍN
— Aleksandr Kanévskí —
*****
•'K-rr
*
*
*
G KOM mér upp fólki
hérna á dögunum og það
fjórum á einu bretti:
húsbónda, húsmóður,
strák og stelpu. Kyn-
ættartala prýðileg. Þau
*****
hreint og
vantaði ekkert nema stjórnanda, —
það er að segja mig. En nú er ég tekin
við taumunum. Þið skuluð ekki halda
að það sé alveg einfalt mál. Það
verður að temja fólk á þann hátt að
það taki ekki eftir því, en haldi þess í
stað að það sé að temja þig.
Það fyrsta var nú að taka útlitið á
þeim í gegn, losna við aukakílóin og
styrkja vöðvana. Þau vom náttúrlega
fyrir löngu búin að gleyma mann-
ganginum — alltaf í sporvögnum,
strætó og leigubílum. Og að til væri
nokkuð sem heitir ferskt loft höfðu
þau alveg gleymt. Nú nú, ég fór að
fara með þau út að viðra þau. Það var
hreint ekki hlaupið að þvl. Þau
streittust á móti. Það vantar nefnilega
í náttúm mannfólksins allt viðhalds-
eðli. I þessu efni verðum við hund-
arnir að koma til hjálpar. Klukkan sjö
á morgnana byrjaði ég að gelta og
urra og draga ofan af þeim sængur-
fötin. Lét sem ég þyrfti út hið
bráðasta og gæti ekki með nokkru
móti haldið í mér. Ég gerði meir að
segja dálítið á svalirnar einu sinni,
svona til sannindamerkis. En
— Úr Fréttabréfi frá Sovétríkjunum —