Úrval - 01.01.1979, Qupperneq 82

80
ÚRVAL
að einblína á mistökin, það sem hefði
getað orðið en varð ekki, á fáránlegan
klaufaskapinn, hrekur maður maka
sinn inn í skel sína. Þess háttar
viðbrögð losa mann undan því að
þurfa að taka þá áhættu að þroska sig
— og það er allra mesta ótryggðin.
Tryggð krefst þess, að þú bíðir
aldrei eftir frumkvæði maka þíns til
að sættast eftir ósætti, að þú vísir
aldrei þessu frumkvæði maka þíns á
bug, hversu klaufalega og vesældar-
lega sem að því er staðið. Trúnaður
þýðir að þegar konan vaknar af
vondum draumi að nóttu og líður
ekki vel, fínnst hún vera einskis verð,
hikar hún ekki við að leita verndar og
huggunar eiginmanns síns. Á sama
hátt þyðir trúnaður að eftir erfíðan og
vonbrigðasaman dag getur eigin-
maðurinn og má gefa konu sinni til
kynna að hann verði að fá útrás fyrir
vanmáttartilfinningu sína í unaði
líkama hennar. Það er ótryggð, ef
annað hvort leitar ekki til hins undir
kringumstæðum sem þessum, því
það þýðir að það er ekki reiðubúið að
deila dýpsta veikleika sínum með
hinu.
Þessi veikleiki og það, hve auðvelt
er að særa mannssálina, er sérstaklega
mikilvægt í hjónabandi, því á þeim
smndum hefur annar makinn sér-
staklega mikið vald á hinum. Þetta
vald er notað, annað hvort til að
draga elskendurna ennþá nær
hvorum öðrum, eða til þess að stíga
ofan á sjálf, sem þegar er sært og
viðkvæmt. Það er sorgleg staðreynd,
að hið síðarnefnda er margfalt
algengara í vestrænum hjónaböndum
nútímans.
En hinn trúi elskandi er sífellt
næmur fyrir því, að maki hans kunni
að segja, með orðum eða athöfnum:
„Fyrir guðs skuld, sýndu mér núna,
að þú elskir mig.” Því þegar þessi
boðskapur gengur út, veitir hann
gullið tækifæri til þroska bæði í
líkamlegri ást og persónulegum
fögnuði.
Baráttan fyrir sönnum
hjónatrúnaði er erfið, en hún veitir
ávöxt erfiðis síns. Þegar tvær
mannverur leggja sig fram um að
vaxa í ást sinni, myndast milli þeirra
sálrænn strengur sem gerir hvort um
sig enn meira aðlaðandi í augum
hins. Sameiginlegt átakþeirra, gleðin
af sameiginlegri baráttu, gerir þau
færari um að veita og þiggja unað.
Þau elskast meira, því það er meira til
að elska.
Það getur alltaf verið freisting að
sofa hjá öðrúm: líkamlega geta til að
eðla sig með hverjum sem er verður
alltaf til staðar. En með engum
öðrum félaga en maka sínum er hægt
að deila æðsta sársauka og göfgasta
unað t viðleitni trúnaðarins. Aðrir
geta virst meira hífandi, fáein andar-
tök eða einhverja daga. En hinn
tryggi elskandi veit, að makinn er sá
besti, því það tók langan tíma að þróa
hinn fágaða næmleika á möguleika
unaðarins í tryggu sambandi. Það er
aðeins hjá þeim, sem hættir eru að