Úrval - 01.01.1979, Qupperneq 105

HELJARTAK
103
, ,Ég vil ekki sjá hann, Len. Ég vil
aldrei þurfa að sjá hann. ’ ’
,,Mig langar ekki til þess heldur.
Og þess þarf heldur ekki. Við þurfum
ekki annað en vera til á pappírunum,
svo læknarnir viti hvert þeir eiga að
snúa sér, ef eitthvað kemur upp á. ’ ’
,,Ef það er allt og sumt, getum við
kannski velt því dálítið fyrir okkur.
Við skulum ekki afráða neitt í flýti.
En með sjáifum sér ákvað Leonard
að heimsækja snáðann, næst þegar
tækifæri gæfíst. Kannski hann gæti
líka vélað Hazel til að koma með. Það
myndi auðvelda þeim að gera upp
hug sinn — á annan hvorn veginn.
MORGUNÞOKAN VÉK FYRIR
vetrarsólinni, þegar Leonard ók inn I
skógana og heiðarlöndin í Sussex. Á
vörubílnum, sem hann ók, voru
runnaplöntur og pottaplöntur frá
gróðrarstöðinni sem hann vann hjá í
Brampton í Huntingdonshire. Hann
var að fara með sendingu til staðar,
sem ekki var langt frá spítalanum, þar
sem vanskapaði drengurinn var.
Wiles var þrekvaxinn maður á
miðjum sextugsaldri. í hrukkunum á
höndum hans mátti sjá leifar moldar
og olíu. Hnotubrún augun hans
hvörfluðu vökul um umhverfið,
meðan hann ók hægt fram hjá lágum
húsum og lagði bílnum á bílastæði
umkringdu hávöxnum trjám.
Alsatiantíkin hans, Sheba, sem sat
við hlið hans, leit vongóð á hann.
, ,Bíddu hérna. ’ ’ sagði hann.
Hann gekk yfir að næsta húsi og
litaðist um. Engin vera sjáanleg.
Hann opnaði dymar og kom inn í
gang. I fjarska heyrðist ritvélar-
glamur. Hratt fótatak heyrðist
nálgast, og Leonard hikaði. Kona
kom í ljós, með þykka möppu í
höndunum.
,,Hvað varþað? Hvað viljið þér?”
,,Það er hérna lítill drengur, sem
heitir Andy,” svaraði hann. ,,Mig
langar að sjá hann.”
,,Andy? Ég veit ekki hvort það er
ráðlegt.”
,,En það er nú laugardagur. Og ég
hef ekið hátt á annað hundrað
kílómetra.”
Augu hennar hvörfluðu upp og
ofan eftir slitnum fötum hans,
dvöldust við brotnar neglurnar og
krumpnar buxurnar. Það leyndi sér
ekki, að hún varí vafa. En rödd hans,
þýð og fáguð, virtist hafa meiri áhrif
en útlitið.
,,Ég skal vita hvort það er hægt.
Komið með mér.”
Leonard fylgdi á eftir henni. Hann
var sveittur í lófunum, og hann
þurrkaðiþáí buxunum.
„Hafið þér komið hér áður?”
spurði konan, þegar þau nálguðust
annað hús.
,,Nei.”
„Hafið þér þá aldrei séð drenginn?
Hvers vegna eruð þér þá kominn
núna? Hann er nærri orðinn sex ára,
og það er ekki að sjá að þér hafið sýnt
áhuga á honum hingað til.” Þetta var
að taka verri stefnu en Leonard hafði
óttast.