Úrval - 01.01.1979, Síða 113

HELJARTAK
111
að taka hann að mér. Við eigum nóg
með okkar eigin vandamál. ’ ’
Heimsókn Andys, þessa
hvítasunnudaga fyrst 1 júní 1968,
varð hreinasta hörmung. Hvorki
Hazel né Leonard tókst að brjótast
gegnum þann andlega múr, sem
Andy hafði hlaðið upp í kringum sig,
sér til varnar. Hann sýndi engin
viðbrögð við tilraunum Hazelar til að
vera góð við hann. Hann vék sér
undan atlotum, en stóð stundum
tímum saman grafkyrr á gerfi-
fótunum inni í stofu.
Þau hjónin lögðu svo mikið að sér
til að láta hann finna að hann væri
velkominn, að þau vorus töðugt að
þjóna honum frá morgni til kvölds.
Hann langaði í eitthvað að drekka,
hann þurfti að fara á klósettið, hann
langaði út, hann langaði inn aftur.
Hann vildi fá gervilimina, hann var
þreyttur á gervilimunum, hann
langaði að sjá sjónvarp. Mátti hann fá
gottirí? Nei, ekki svona gottirí,
heldur öðru vísi.
Eftir þrjá daga voru hjónin orðin
örþreytt og uppstökk. Þá var Leonard
boðin morgunvinna — og þau
vantaði peningana. Hazel var ekki
viss um, að hún þraukaði fram yfir
hádegi alein með þennan fimmtíu og
fjögurra sentimetra harðstjóra.
Um leið og Leonard fór til vinnu,
hóf Andy fyrirskipanirnar. Hann
langaði að leika sér við Shebu. Hann
var hræddur við Shebu. Mátti hann
ekki sitja uppi á stól? Hann langaði
að veltast um gófið. Hann langaði í
liti. Hvar var rauði liturinn? Þessi
pappír var ómögulegur. Allan
tlmann var Hazel á þönum milli stofu
og eldhúss, þar sem hún var að reyna
að búa til mat. Loks brast
þolinmæðin.
,,Þú ert skelfilega sjálfselskur,
strákskratti,” hrópaðihún.
Andy barðist við að setjast upp og
lagaði á sér gleraugun með öxlinni,
„Hvað erað?” spurði hann.
Hazel gekk að honum og hvessti á
hann sjónir. ,,Ég er að reyna að búa
til matinn. Næsta klukkutímann verð
ég frammi í eldhúsi og þú lætur mig í
friði. Ef ég heyri tísta í þér, skaltu
búast við því versta. ’ ’
Andy kinkaði kolli. „Viltu vera svo
væn að láta mig niður á gólf?” spurði
hann.
,,Já. Og það verður það síðasta sem
ég geri fyrir þig þangað til ég má vera
að!”
Hún lét hann niður á gólf, hallaði
honum upp að stól og lét hann svo
eiga sig. Hún rigsaði fram í eldhús og
ofsaltaði kartöflurnar, fór svo út á
blett til að kæla sig. Hún var orðin
skjálfhent. „Þegar Len kemur
heim,” hugsaði hún, „förum við
með barnið beina leið á spítalann,
eða þá að ég er farin.” Svo sneri hún
aftur inn í eldhús til kartaflanna.
Eftir nokkra hríð sá hún að Andy
hafði iðað sér áfram á bossanum, alla
leið að eldhúsdyrunum.
„Mamma,” sagði hann hljóð-
látlega.