Úrval - 01.03.1981, Síða 14

12
ÚRVAL
upp til Ijóðrænnar hæðar þegar hún
segir frá því hvernig sál hennar
þræddi bugðótta stígina í átt að
miðju kastalans, og hvernig hún að
lokum náði þangað sem dýrðin er
veitt: „Guð og sálin ein njóta nú
nærveru hvors annars í algjörri
þögn.”
Þó að samtímamenn Teresu hafí
lýst henni sem strangri og ákafri var
það svo í raun að kímnigáfa hennar
yfírgaf hana aldrei. „Nú — ég er
enginn dýrlingur!” átti hún til að
hrópa upp yfír sig þegar veraldleg
málefni náðu of föstum tökum á
henni. Þegar hún tók nýliða inn í
regluna valdi hún heldur fjörlegar og
ánægðar stúlkur og sagði þá gjarnan:
„Það er betra að hafa engin klaustur
heldur en að fylla þau af döprum
nunnum.” Hún var eitt sinn spurð
ráða hvernig best mætti skipuleggja
nýjan heimavistarskóla fyrir stúlkur
og svaraði þá: „Ég veit hvað það
þýðir að hafa fjölda kvenna undir
einu og sama þaki. Guð hjálpi
okkur!” Hún gerði óspart grín að
hroka karlkyns ráðamanna innan
kirkjunnar: „Þeir fengju miklu meira
áorkað á einum degi með þvf að setja
ást sína á Guði ofar eigin virðuleika
heldur en á tíu árum sem eytt er í
viðhald á eigin valdi. ’ ’
Leiðarljós
Kirkjuyfirvöld í Rómaborg heimil-
uðu Teresu 1567 að setja á stofn
nunnuklaustur sem voru byggð upp
eftir hennar eigin fyrirmynd, en þau
heyrðu samt sem áður undir gömlu
regluna. Teresa steypti sér út 1 þá
geysilega miklu vinnu sem þessi upp-
bygging hafði í för með sér og helg-
aði henni flestar stundir í þau 15 ár
sem hún átti ólifuð. Við getum
séð hana fyrir okkur gangandi eftir
veginum í samfylgd nokkurra nunna
sem mynda áttu kjarnanní klaustrinu
sem stofna átti. Þó þær þyrftu að • berjast
á móti ísköldum vindum hásléttunnar
Sierras eða þola hitabeltissólina í
Andalusiu dögum saman, ritaði ein
nunnan úr hópnum: „Af Teresu
stafaði stöðugur friður og glaðværð. ’ ’
Húsakynnin, sem Teresa komst yfír
til þess að stofna þessi nýju klaustur
sín í, voru oftast í algjörri niðurníðslu.
Hún átti enga peninga, svo hún varð
bara að bíða eftir ölmusum, ef ekki
kom til rausnarleg gjöf frá ein-
hverjum ríkum manni. Hún hélt þó
venjulega áfram verki sínu áður en
nægt fé hafði safnast. „Teresa og
fimm dúkatar eru ekki mikið,” var
hún vön að segja. „En Guð, Teresa
og fímm dúkatar eru ógrynni. ’ ’
Stöðugt fleiri guðhræddar konur
vildu fá að ganga í „Berfættu
regluna” hennar Teresu. Karlmenn
báðu einnig um inngöngu og 14
munkaklaustur voru stofnuð á meðan
Teresa var enn á lífi. Fyrsti karl-
umsækjandinn sem fékk inngöngu —
vígsla sem Teresa sá sjálf um — var
ungur og einkar efnilegur prestur,
Juan de Yepes, þekktur sem Jón
krossins. Hann var dulspekingur eins
og Teresa, hann varð lærisveinn