Úrval - 01.03.1981, Side 99

TÖTRALID
97
sígarettu en var svo skjálfhentur að
það ætlaði ekki að takast.
„Stórkostlegt afrek,” sagði
kafteinninn. ,,En hvað eigum við að
gera við þá?”
,,Koma skipin ekki afturí nótt?”
,,Eg vona það, en setjum svo að
þau geri það ekki. Við getum ekki
leyft neinum að sofa fyrr en við
höfum losað okkur við þessa
piltunga.”
Einn fallhlífarhermannanna kom til
þeirra. „Þýsku yfirmennirnir eru að
verða vitlausir,” sagði hann. „Þeir
vilja fá að hitta yfirliðsforingjann,
herra.”
Kafteinninn stóð upp. „Það er
eins gott þú komir með mér,” sagði
hann. „Hve marga menn sagðirðu
þeim að við hefðum?”
„Sex hundruð,” sagði lautín-
antinn. „Og ég man ekki hvað mörg
skip undan landi.”
Kafteinninn hló. „Einu sinni
heyrði ég um kaftein sem lét 15 menn
ganga í röð umhverfis hús hring eftir
hring svo þeir sýndust vera fjölmennt
lið. Við ættum kannski að gera það
við okkar fjörutíu.”
Við dyrnar að klefa þýsku yfir-
mannanna tók kafteinninn upp
skammbyssu sfna og rétti einum varð-
mannanna. „Hafðu dyrnar opnar og
hafðu ekki augun af okkur. Ef ein-
hver verður eitthvað tortryggilegur,
skjóttu hann þá.”
,Já, herra,” sagði varðmaðurinn
og opnaði þungar klefadyrnar.
Þjóðverjarnir stóðu við gluggann
með rimlunum fyrir og horfðu niður
á mannauðar göturnar í litla
þorpinu. Þeir sáu tvo einmanalega
varðmenn framan við húsið. Þýski
Oberleutnantinn sneri sér við þegar
kafteinninn kom inn. „Ég krefst þess
að fá að ræða við ofurstann,” sagði
hann.
Kafteinninn kyngdi. „Um — er -
ofurstann? He - hann er upptekinn.”
Lengi starði þýski yfírmaðurinn í
augu kafteinsins. Loks sagði hann:
„Þú ert yfirliðsforinginn, er það
ekki?”
„Jú, það er rétt,” svaraði kafteinn-
inn.
„Hve marga menn hefurðu?”
„Við svörum ekki spurningum,”
svaraði kafteinninn stuttlega.
Það var harður gremjusvipur á
andliti Þjóðverjans. Hann sagði: „Ég
held þú hafir enga sex hundruð
menn. Ég held þú hafír kannski rúm-
lega 30 menn.”
Kafteinninn kinkaði hátfðlega
kolli. Hann sagði: „Við höfum
komið fyrir sprengjum í þessu húsi.
Ef nokkur vandræði verða — nokkur
minnstu vandræði — látum við ykkur
alla hvína til andskotans.” Hann
sneri til dyra. „Það verður bráðlega
farið með ykkur út í skip,” sagði
hann um öxl.
Á leiðinni niður stigana spurði
lautínantinn: „Hefurðu í alvöru látið
setja sprengjurí húsið?”
Kafteinninn leit á hann og kímdi.
„Höfum við í alvöru 600 menn?”