Mímir - 01.06.1981, Qupperneq 75

Ja, hvort er betra, nú þekki ég ekkert til
hérna, sagði hann og teygði £ram álkuna.
Já, ég fer þá bara bakvið, sagði bílstjórinn.
Svo var bíllinn stopp, og þau voru komin.
Eg skal borga, sagði hann og tók upp
veskið.
Nei, það er allt í lagi, ég get alveg borgað
þetta sjálf, sagði hún.
Þér veitir ekki af peningunum, sagði hann,
ég á meira af peningum en þú.
Jæja, þakka þér fyrir, sagði hún.
Svo borgaði hann.
Meðan þau voru að lesa hafurtaskið útúr
bílnum, og sveljan stóð í fangið svo þau
fengu gæsahúð og sultardropa, þá fór hann
að hugsa hve mótsagnakennt það væri að
stundum yrði maður glaður að komast í á-
fangastað, en stundum vildi maður afturá-
móti ekkert með slíka staði hafa og bæði þá
aldrei þrífast. Hér var hann á Umferðarmið-
stöðinni og hafði allan tímann verið að vona
að þau mundu aldrei komast þangað. Það
var hátt til lofts og vítt til veggja og mikið
bergmál.
Þau voru tímanlega í því og fengu sér sæti
á bekk nálægt dyrunum svo þau gætu haft
auga með hafurtaskinu. Þau sátu í stirfinni
þögn. Hann langaði til að segja eitthvað við
hana, eitthvað fallegt, en datt ekkert í hug.
Þau voru tvær persónur að því komnar að
skilja, og hann gat ómögulega fundið neitt
nógu gott til að segja á svo örlagaríkri stund.
Svo hjó hún á hnútinn einfaldlega með því
að stinga hendinni í lófa hans. Henni var
kalt og hann tók hina smáu hönd hennar og
nuddaði hana millum lófa sér.
Svaka er þér alltaf kalt, sagði hann.
Það er einhver hrollur í mér, sagði hún og
færði sig nær honum.
Hún var íklædd svartri úlpu og þykkri
grárri lopapeysu innar, sjal um axlir. Hann
fór að hugsa með sér að líklega væri hún
dálítil kuldakreista, virtist samgróin þessum
flíkum að vetrinum. Hann hafði ekki hugsað
útí þetta fyrr. En fyrst hann var farinn að
hugsa um föt hennar gat hann ekki annað en
minnst þess að hún var ekki alltaf svona dúð-
uð. Ekki á nóttunni. Það var reyndar örstutt
síðan hann hafði fundið heit brjóst hennar
á berum sér. Nú var það aðeins hönd henn-
ar sem hvíldi í lófum hans, svo köld og
smá, og hann var kominn með vindsveip í
magann.
Nú var hún farin að hafa áhyggjur af til-
högun ferðarinnar, svo hann fór í upplýsing-
arnar og spurðist fyrir. Jú, rútan mundi verða
fyrir utan rétt strax og þá gætu þau sett far-
angurinn um borð. Annars yrði það sennilega
tilkynnt í hátalarakerfinu. Hún gæti ekki
misst af rútunni, þyrfti alls engar áhyggjur
að hafa, þetta gengi allt einsog í sögu.
Hún sagði þá að það væri gott að hafa
hann hjá sér, þá væri hún miklu öruggari.
Hvað hún væri honum þakklát fyrir að koma.
Hann sagði það væri sjálfsagður hlutur.
Það var töluverður umgangur á stöðinni,
fólk kom og fór, kvaddist og heilsaðist, —
sumir með tilþrifum, aðrir einsog að súpa
vatn, allt eftir umfangi kærleikans. Menn
komu innum aðrar dyrnar og hurfu útum
hinar, nema kannski þeir sem voru að fylgja
einsog hann. Þetta minnti hann á líkfylgd,
hvernig sem á því stóð.
Ætli þessir séu að fara í skólann? spurði
hún og benti í áttina að tveimur subbuköll-
um.
Ómögulegt að segja, sagði htinn og skildi
setninguna eftir í lausu lofti. Hafði ætlað
að segja að það væri ómögulegt að vita hvers
konar fólk leitaði þangað uppeftir, en hætti
við af ótta við að styggja hana. I staðinn
sagði hann: Það kemur í ljós á eftir.
Það var auðséð að nemendum á leið til
dvalar á heimavistarskóla fór fjölgandi á stöð-
inni, — það voru þeir sem klöngruðust með
stykkjavís af koffortum og kössum. Sumir
þekktust greinilega og tóku hús hver á öðr-
um, svo ekki varð betur séð en þeim þætti
gaman að hittast á ný. Aðrir sátu gneyptir
innanum föggur sínar og höfðu engan til að
73