Vinnan og verkalýðurinn - 01.05.1955, Qupperneq 19

ig fyrir, að ekki liggur fyrir skrif-
lega hvernig þeir eru fengnir. Auð-
vitað lét ég færa upphæðina inn á
„Ýmislegt", en stakk í eigin vasa litl-
um hluta hennar, og um leið sá ég
svo um, að þetta kæmi ekki greini-
lega fram á reikningnum. Þessi reikn-
ingur, Ýmislegt, er þannig lagaður,
að mjög erfitt er að henda reiður á,
um hvað er að ræða, þ. e. a. s. fyrir
aðra en framkvæmdastjórana. í raun
og veru gerði ég ekki annað en að
notast við verzlunarhætti þá sem ég
hafði lært hérna —. Nóg um það, í
smáatriðum mun ég skýra lögregl-
unni frá þessu“.
Grafarþögn.
Stjórnendurnir við borðið skutu
augum hvor til annars. Stjórnarfor-
maðurinn tók gleraugun af nefinu og
sveiflaði þeim milli fingranna í þung-
um þönkum.
„Þér stagist sínkt og heilagt á lög-
reglu og aftur lögreglu“, sagð ann —
„engu líkara en þér hafið gefið upp
alla von. En þér — þér sem eruð
greindur og kappsamur unglingur,
ættuð ekki að láta bugast. Eins og þér
vitið hafið þér ávallt notið óskoraðr-
ar vináttu fyrirtækisins —“
„Ef satt skal segja“, sagði forstjór-
inn, „hefur okkur aldrei komið til
hugað að þér væruð valdir að þessu
peningahvarfi. Þvert í móti höfðum
við vinnufélaga yðar herra Magnús,
grunaðan. Við þóttumst jafnvel hafa
í höndunum nægar sannanir gegn
honum —“.
„ Nei, nei — umfram alla muni, þér
heyrið að ég hefi meðgengið, að það
var ég og enginn annar, sem valdur
er að fjárdrættinum" — sagði Jón
Smiður og ókyrrðist. „Og þessvegna
er það minn ásetningur að fara rak-
leitt til lögreglunnar".
Aftur skotruðu stjórnendur augum
hvor til annars. Því næst tók stjórnar-
formaður til máls:
Hafið þér, ungi maður, gert yður
það fullkomlega ljóst, að því að leggja
játningu yðar fyrir lögregluna, á
þann hátt sem þér hafið lýst hljótið
þér að ljósta upp um verzlunarleynd-
armál fyrirtækisins?“
„Og er yður það ennfremur ljóst
að sízt bætir það um fyrir yður hjá
lögreglunni, að blanda fleirum óvið-
komandi í málið?“ bætti varaformað-
urinn við skjálfraddaður.
„Mér er það fyllilega ljóst“, sagði
Jón Smiður. „að hefði ég að tilefnis-
lausu farið til lögreglunnar, að tala
um málefni fyrirtækisins hefði mér
blátt áfram verið vísað á dyr. En nú
kem ég sem þjófur og þess vegna eru
þeir neyddir til að hlusta á það sem
ég hefi að segja. Það er einmitt þjófn-
aðurinn, sem leggur mér þá skyldu á
herðar og veitir mér rétt til að tala.“
Og aftur þögðu stjórnendurnir og
hugsuðu málið.
„Fjárdráttur er alvarlegt mál, en
allir erum við nú menn,“ byrjaði
stjórnarformaðurinn. „Frá mínu sjón-
armiði gengur það glæpi næst að láta
sakamál starfsmanns fyrirtækisins
koma fyrir lögregluna. Þess vegna
gæti ég fyrir mitt leyti fallizt á að
jafna málið í kyrrþey. Það hefði óneit-
anlega kosti í för með sér — fyrir
yður skiljið þér. Við gætum ef til vill
haft yður hjá okkur áfram og svo
gætuð þér smám saman endurborgað
okkur fjárdráttinn, með því að draga
hann reglulega frá launum yðar.“
„Því miður eru laun mín lægri
en svo, að ég geti samþykkt það,“
sagði Jón Smiður, og bar óðan á.
„Eg sé ekki aðra leið út úr þessu, en
að fara strax til lögr .... “
VINNAN og verkalýðurinn
57