Bergmál - 01.12.1952, Blaðsíða 14

Bergmál
hana. Ég mun reyna að nota
eigin orð læknisins:
„Þú þekkir líklega ekki,“
byrjaði hann frásögnina með
veikri og óstyrkri röddu (sem
er algeng afleiðing af því að
taka óblandað Berezov duft í
nefið). „Þú þekkir líklega ekki
dómarann hérna, Mylov, Panel
Lukich? ... Þú þekkir hann
ekki? ... Jæja, það er svo sem
sama.“ (Hann ræskti sig og
þurrkaði sér um augun). „Jæja,
þetta atvik gerðist, svo að ég
segi þér nákvæmlega frá öllu,
í Leut um miðjan leysingatím-
ann. Ég var heima hjá honum
— dómaranum, á ég við — og
spilaði Kasino.
Dómarinn okkar er bezti mað-
ur og hefir gaman af Kasino. Allt
í einu (læknirinn notaði iðulega
þetta „allt í einu“) er sagt við
mig: „Það er þjónn að spyrja
eftir þér.“ Ég segi: „Hvað vill
hann?“ Mér er sagt: „Hann er
með bréf — það hlýtur að vera
frá sjúklingi." „Fáið »mér bréf-
ið,“ segi ég. Og það var reyndar
frá sjúklingi — gott og vel —
þú skilur — af þeim höfum við
framfæri okkar ... En svo er
bréfið: Það er kona, ekkja, sem
hefir skrifað mér; hún skrifar:
„Dóttir mín er að deyja. Kom-
ið í guðanna bænum,“ skrifar
--------------- Desember
hún, „og það hafa verið sendir
hestar handa yður ...“ Ja, það
var ágætt. En hún er tuttugu
mílur í burtu frá þorpinu og úti
var svartamyrkur og vegirnir
eins og þeir voru, þvílíkt! Og af
því að hún var fátæk, voru varla
horfur á meiru en tveim silfur-
rúblum, og þær jafnvel óvissar;
og kannske fengi ég ekki aðra
þóknun en líndúksbút eða hafra-
mélspoka. En eins og þú veizt:
Skyldan fyrir öllu. Ef til vill er
einhver meðbróðir að deyja. Ég
fæ spilin í hendur Kalliopin,
sem er í sýslunefndinni, og fer
heim. Ég gái: gamall ryðgaður
vagngarmur stóð við dyrnar,
með dráttarklárum fyrir, of feit-
um — allt of feitum — og þeir
loðnir og ókembdir eins og hey-
pokar. Og ekillinn með húfuna
í hendinni í virðingarskyni.
„Jæja,“ hugsa ég með sjálfum
mér, „það er auðséð að þetta
fólk kann aura sinna tal ...“ Þú
brosir, en það skal ég segja þér,
að fátækur maður eins og ég
verður að gá að öllu ...
Ef ekillinn situr eins og prins,
og tekur ekki ofan og jafnvel
grettir sig bak við skeggið, og
sveiflar svipunni — þá geturðu
hengt þig upp á sex rúblur. En
ég sá, að þarna sveif annar andi
yfir vötnunum. „En,“ sagði ég
12