Bergmál - 01.12.1952, Blaðsíða 17

1 952 ------------------------
Þegar hér var komið sögu,
fékk læknirinn sér duglega í
nefið og virtist í fyrstunni vera
í algleymi af áhrifunum.
„En,“ hélt hann áfram, „gagn-
stætt því, sem ég hafði búizt við,
var sjúklingurinn engu betri
daginn eftir. Ég velti þessu lengi
fyrir mér og réð með mér að
lokum að dveljast um kyrrt,
þótt aðrir sjúklingar mínir
kynnu að bíða mín ... Og þú
veizt, að það verður að taka
tillit til þess líka; annars getur
atvinnan dregizt saman. En í
fyrsta lagi var sjúklingurinn í
lífshættu, og í öðru lagi, svo ég
dragi ekkert undan, þá var mér
orðið mjög hlýtt til hennar. Og
auk þess féll mér fólkið allt vel
í geð. Þótt fátæktin væri aug-
sýnilega mikil, þá voru þau, ef
svo mætti segja, óvenjulega
menningarlegt fólk ... Faðir
þeirra hafði verið lærdómsmað-
ur, rithöfundur; hann dó auðvit-
að fátækur, en honum tókst að
mennta börn sín sérlega vel áð-
ur en hann féll frá. Hann lét
líka eftir sig mikið af bókum.
Ég get fullyrt, að öllum á heim-
ilinu var mjög hlýtt til mín,
hvort sem það var af því, hve
annt ég lét mér um sjúklinginn
eða af einhverjum öðrum ástæð-
um ... Vegirnir voru líka mjög
---------------- Bergmál
ógreiðfærir og það mátti heita,
að engar samgöngur væru við
borgina. Það reyndist meira að
segja fullerfitt að ná meðölum
frá þorpinu ... Veiku stúlkunni
batnaði ekki ... Einn dagur leið
af öðrum ... en ... en .. .(lækn-
irinn þagði tímakorn). „Satt að
segja veit ég varla, hvernig ég á
að koma orðum að því ...“
(Hann fékk sér aftur í nefið,
hóstaði og renndi niður tesopa).
„Svo ég gangi beint að efninu
og segi eins og var. Sjúklingur-
inn minn ... hvað ætti ég að
segja? ... Ja, hún var orðin ást-
fangin af mér ... eða öllu held-
ur, hún var ekki ástfangin bein-
línis .. .en samt ... hvernig ætti
ég að koma orðum að því?“
(Læknirinn horfði í gaupnir sér
og roðnaði). „Nei, annars,“ hélt
hann áfram í flýti, „ást var það
vissulega! Enginn skyldi ofmeta
sjálfan sig. Hún var menntuð
stúlka, gáfuð og vel lesin, en ég
er búinn að gleyma, bókstaflega
sagt, næstum allri minni latínu.
Hvað útlit snertir,“ (læknirinn
leit niður eftir sjálfum sér og
brosti), „þá er það víst ekkert
til að hælast af. En drottni þókn-
aðist að gefa mér sæmilega
greind; ég get greint svart frá
hvítu, og mér er ekki alls varn-
að í almennri þekkingu. Til
15