Bergmál - 01.12.1952, Blaðsíða 22

BergmAl
Desember
eyevna, sýnið yður sjálfri lin-
kind,“ segi ég. „Hvers vegna,“
segir hún, „hvað þarf ég að var-
ast? Þér vitið, að ég er að
deyja ..Og þetta endurtók
hún í sífellu ... „Ef ég vissi, að
ég ætti eftir að lifa lengur og
vera áfram ung og siðlát stúlka,
þá ætti ég að fyrirverða mig ...
að sjálfsögðu mundi ég fyrir-
verða mig ... en hví á þessari
stundu?“ „En hver hefir sagt,
að þér væruð að deyja?“ „Nei,
nei, hættið; þér getið ekki blekkt
mig; þér kunnið ekki að skrökva
— horfið á yðar eigið andlit ...“
,„Þér lifið, Alexandra Andrey-
evna; ég mun lækna yður. Við
biðjum móður yðar um blessun
sína ... yið munum ekki skilja
aftur — við verðum hamingju-
söm.“ „Nei, nei, ég hefi yðar
eigin orð; ég hlýt að deyja ...
þér hafið lofað mér því ... þér
hafið sagt það ...“ Þetta var
beiskur biti fyrir mig — og það
af mörgum ástæðum. Og taktu
nú eftir, hverju smámunir geta
stundum valdið. Það virðist
ekki ekki skipta miklu í fyrstu,
en það svíður undan því. Henni
datt í hug að spyrja mig um
nafn; ekki um ættarnafnið, held-
ur skírnarnafnið. Og ég þurfti
endilega að vera kallaður Triff-
on. Já, þvílíkt, Triffon Ivanich.
Allir í húsinu kölluðu mig lækn-
inn. En hvað stoðaði það? Ég
segi: „Triffon, ungfrú.“ Hún
gretti sig, hristi höfuðið og taut-
aði eitthvað á frönsku — auð-
vitað eitthvað ekki af betra
taginu — og svo hló hún — hló
ónotalega. Jæja, en ég var hjá
henni alla nóttina. Fyrir dögun
fór ég og mér fannst ég vera að
ganga af vitinu. Þegar ég kom
aftur inn í herbergið hennar,
var kominn dagur og átti að
fara að bera fram morgunteið.
Guð minn góður! Ég þekkti hana
varla aftur; líkið í gröfinni lítur
mun betur út en hún þá. Ég get
svarið við æru mína, að ég get
ekki skilið — alls ekki skilið
með nokkru móti — hvemig ég
fór að því að lifa þetta af. í
þrjá daga og þrjár nætur lá
sjúklingur minn milli heims og
helju. Og slíkar nætur! Og allt
það, sem hún sagði við mig! Síð-
ustu nóttina sat ég hjá henni —
reyndu að gera þér þetta allt í
hugarlund — og ég bað til guðs:
„Taktu hana,“ sagði ég, „taktu
hana fljótt og mig með henni.“
Allt í einu kemur gamla konan
óvænt inn í herbergið. Ég hafði
sagt þegar kvöldið áður við
hana — móðurina — að nú væri
lítil von um hana og bezt væri
að senda eftir presti. Þegar sjúka
20