Bergmál - 01.12.1952, Síða 24

LÆRIÐ AÐ LIFA
Grein eftir Dorothea Brande.
Eftirfarandi grein er lítill útdráttur
eða sýnishorn úr bók, sem út kom í
Bandaríkjunum fyrir stuttu síðan og
vakti gífurlega athygli. Höfundur bók-
arinnar, frú Dorothea Brande, er vel
þekkt ,sem rithöfundur og fyrirlesari
og í þessari bók segir hún frá ýmsu
því, sem orðið hefir henni lyftistöng
í lífinu og hún telur aðal-orsök vel-
gengni sinnar.
Hún er óvægin og að margra dómi
ósanngjörn, er hún fullyrðir, að í flest-
um mönnum búi sjálfseyðileggingar-
hvöt. En hún er órög að fullyrða, að
hún geti kennt mönnum að lifa lífinu
betur og réttar en menn geri yfirleitt.
Það er óneitanlega margt athyglis-
vert og sérkennilegt, sem hún segir,
og engin undur, þótt hún hafi vakið
sérstaka athygli með bók þeirri, er
hér er skyggnzt í.
Sá tími og orka, sem mörg
okkar eyða í það eitt, að láta
okkur mistakast, gæti örugg-
lega enzt til að vinna stóra sigra
og glæsileg afrek. Þetta virðist
hið heimskulegasta öfugmæli.
En svo er þó ekki. Þetta er blá-
kaldur sannleikur, sem mætti
verða oss öllum nokkurt íhug-
unarefni.
Gerum ráð fyrir, að maður
nokkur ætti að mæta á ákveðn-
um stað og stundu 100 mílur
fyrir norðan heimili sitt. Ef
hann mætti þarna á tilteknum
tíma, væri honum tryggð heilsa,
hamingja og velmegun, það sem
eftir væri ævinnar. Hann hefir
rétt nægilegan tíma til að kom-
ast á áfangastað, og nákvæm-
lega það benzín á bílnum sín-
um, sem til þarf. En hann álítur,
að það muni vera meira gaman
að aka fyrst 25 mílur til suðurs,
áður en hann leggur af stað til
stefnumótsins. Hvílík hringa-
vitleysa, finnst okkur, en þó er
þetta ekki ósjaldan það, sem við
gerum, þegar til þess kemur að
standa við loforð, er við höf-
um gefið sjálfum okkur.
Við ökum, ef svo má segja, í
öfuga átt. Okkur mistekst, þar
) '
22