Bergmál - 01.12.1952, Blaðsíða 47

1952
ráð. Ég fór yfir allt málið á ný
í huga mér, og minntist nú all-
margra grunsamlegra atvika.
Mabel hafði verið óvenjulega
vingjarnleg og nærgætin. Hún
hafði meira að segja komið með
eldgömlu inniskóna mína, til
þess að ég skyldi nota þá á
kvöldin, en þeim hafði hún hót-
að að brenna fyrstu fimm mán-
uði hjónabandsæfi okkar.
Hún var tekin upp á því að
segja mér í tíma og ótíma hve
heitt hún elskaði mig, háttalag,
sem er mjög grunsamlegt hjá
konu, er aðeins hefir verið gift
í 6 mánuði. Og svo var það bréf-
ið. Og skyndilega, er ég velti
þessu enn einu sinni fyrir mér,
dagaði fyrir hryllileg, örugg
vissa.
Skriftin á umslaginu — þetta
kjánalega hrafnaspark, þetta til-
gerðarlega pírum-pár, hinir út-
flúrsmiklu upphafsstafir! Ég
hafði séð þá áður. Aðeins einn
maður hafði getað skrifað þann-
ig, Ernest Maltravers, sem ann-
ars gekk venjulega undir nafn-
inu „hjónabandsdjöfullinn",
enda átti hann víða innangengt
í íbúðir, sem annars höfðu sér-
inngang og góða læsingu.
Ég tók viðbragð. Ég minntist
nú orða hans, er hann spurði
mig hálfri klukkustund áður,
----------------- BergmAl
hvort ég yrði hér til lokunar-
tíma. Kænlega að farið! Og ég
hafði í einfeldni minni sagt hon-
um að allt væri í lagi. Mabel
hlaut einnig að hafa verið kunn-
ugt um þetta ráðabrugg, því að
hún hafði beinlínis krafizt þess,
að ég færi og fengi mér sjúss.
Ég rauk frá glasinu mínu ó-
snertu, spratt upp af stólnum,
þaut út um dyrnar og hljóp upp
eftir götunni, eins og þaulæfður
100 metra hlaupari.
Ég ruddist inn í íbúðina og
mínar verstu grunsemdir reynd-
ust réttar. Þarna sat Ernest
Maltravers á stólnum mínum
með kjánalegt smjaðurbros á
smettinu, drekkandi bezta
whyskíið mitt og reykjandi
mína eigin sígarettur.
„Og hvað,“ sagði ég, „hvað á
þetta eiginlega að þýða.“
Mabel roðnaði, stakk ein-
hverju niður í kommóðuskúff-
una og læsti henni. Maltravers
notaði tækifærið til að skola
niður því síðasta af whyskíinu
og glotti svo til mín.
„Þú komst nokkuð fljótt til
baka, gamli kunningi,“ sagði
hann rólega. „Mabel og ég vor-
um að skemmta okkur við að
rifja upp gamlar minningar. Ég
hélt, þú myndir bíða á kránni
45