Bergmál - 01.12.1952, Qupperneq 62

Bergmál ----------T----------------------------- Desember
Hún dró fyrir gluggann á herbergi sínu og læsti sig þar inni all-
an daginn og beið þeirrar stundar, er hún gæti farið í Speglasalinn-
á ný. Richard Orme heilsaði henni með hæðnisbrosi.
„A-ha, þér eruð komnar aftur, Binnie. í fyrrakvöld voruð þér að
hælast um yfir því, að vinir yðar ætluðu að nema yður á brott og
fara með yður til Ameríku, og þess vegna áttum við ekki von á því
hér að sjá yður framar. En, vegna þess, að þér virðist svo ákveðnar
í að yfirgefa Speglasalinn fyrir fullt og allt, þá hefi ég orðið að
afnema þann skarhmt, sem yður hefir verið úthlutað af hvíta duft-
inu.“ Hún grátbað hann um duítið, en það var'árangurslaust.
„Þér getið fengið að halda starfi yðar hér áfram, ef þér óskið
eftir því“ sagði hann, „enda þótt ég yrði fyrir miklum vonbrigðum
yfir því hvernig þér létuð Darlow-stelpuna ganga yður úr greipum.
Og þegar ég hefi sannfærzt um, að þér hafið í hyggju að uppfylla
skyldur yðar hér, þá er ekki ósennilegt að ég úthluti yður skammt-
inum á ný.“ Einhvern veginn tókst henni að þrauka af kvöldið,
enda þótt engin hinna stúlknanna þyrði að sýna henni samúð og
gefa henni af hvíta duftinu, sem hún þráði svo mjög. Hún svaf lít-
ið sem ekkert um nóttina en þjáðist ósegjanlega af ásókn ýmissa
hugaróra, er kolmórauð reykský og hvæsandi eldtungur svifu fyrir
hugskotssjónum hennar. En óviðráðanleg löngun í deyfilyfið rak
hana nætsa kvöld í Speglasalinn, til herra Orme á ný. Hann kvaldi
hana af ásettu ráði, ennþá meira, en nokkru sinni fyrr, með því
að hampa öðru hverju hvítu skömmtunum fyrir augum hennar en
stinga þeim síðan í vasa sinn aftur, er hann hafði horft á áfergju
hennar og sálarstríð lýsa úr sóttheitum augum hennar.
„Þér hafið fengið allverulega af þessu dufti undanfarið, endur-
gjaldslaust,“ sagði hann. „En, ef yður langar í meira af því, þá get-
ið þér greitt fyrir það, með því að koma yfir í íbúð mína til mín í
kvöld, eftir lokunartíma í Speglasalnum.“ Hann tók lykil upp úr
vasa sínum og kastaði honum yfir borðið til hennar. „Þér vitið
hvar ég bý. Ég mun bíða yðar.“
Binnie kreppti hnefann utan um lykilinn og lyfti hendinni til
hálfs eins og hún vildi kasta lyklinum í andlit hans og eyðileggja
háðsglottið, sem fylgdi hinum móðgandi orðum, þessa ósvífna
manns. En hún gat ekki gert það. Kjarkur hennar var þrotinn. Stolt
60