Víðförli - 01.03.1947, Síða 35

NORSKA KIRKJAN HERNÁMSÁRIN
33
Stóðu þeir áður eigi framarla meðal norskra presta. En hinir
■sáu, að nú stefndi til meiri tíðinda og' nú gæfust engin vopn
nerna Guðs orð og játningar kirkjunnar. Og þeim beitti hún
ávallt öll hernámsárin gegn þessari römmustu heiðni allra tíma.
Berggrav sá, að eigi fengi kirkjan staðizt, nema hún stæði
heil og óskipt að leik. Fyrir því leitaði hann samstarfs við þá.
er fyrr voru nefndir: próf. Hallesby og L. Hope. Og þegar var
hönd þeirra framrétt. Er athyglisvert mjög að kynnast, hversu
þeim fórst, öllum þrem, þessum ólíku mönnum. Get ég því
eigi varizt að greina gjör frá fyrsta fundi þeirra Berggravs og
próf. Ilallesbys.
Berggrav sótti Hallesby heim og tjáði honum erindi.
„Einskis óska ég framar“, svaraði Hallesby, „en að eiga
samstarf við yður. Ég harma, að svo skuli ekki vera. En þér
vitið gjörla, hversu ég lít á og fæ ekki vikið frá. Ég vinn aldrei
að því, sem nýguðfræði kemur nærri“.
„Hvað kallið þér nýguðfræðing?“ spyr Berggrav.
Hallesby:
„Það skal ég segja yður. Það er sá guðfræðingur, sem þannig
lítur á Heilaga Ritningu, að hann fær eigi játað játningu kirkj-
unnar nema þá með fyrirvara. Ég á samstarf með öllum þeim.
sem afdráttarlaust játa játningum ev.-lútherskrar kirkju.
Og lengra get ég rétt hönd. Ég krefst ekki Agsborgarjátning-
arinnar. Ég fæ unnið með þeim, er játar enni postullegu játn-
ingu. Já, og enn lengra get ég farið. Ég nefni aðeins aðra grein-
ina og þó ekki nema tvo liði þeirrar greinar: Meyjarfæðinguna
og líkamlega upprisu Krists. Þeir, sem játa þéim afdráttarlaust,
hljóta að játa Guðs orði réttilega“.
Berggrav: „Nú orðið get ég heils hugar játað þeim“.
Og þá voru þeir ásáttir með það. En eigi var þó öllu lokið
enn. Eyrr á árum hafði HalleSby mælt svo um, að því aðeins
mætti samstarf takazt, að Berggrav afneitaði nýguðfræðinni
skýlaust og opinskátt. Því svaraði Berggrav þannig:
,,Allt líf mitt og boðskapur er játning mín. Ef þér sjáið tni
mína ekki þar, er einskis virði, þótt ég bæri 'fram orð. sem