Víðförli - 01.03.1947, Síða 42

40
VÍÐFÖRLI
þjóðina sem bezt mátti undir komu friðarins. Halda vörð um
siðferði manna og samvizku, vera burðarafl í þjáningum og
vonleysi og vera síauðugt og frjótt í livers konar nauðum og.
framast öllu, fyllt kærleika Krists, þegar hatur og hefndar-
þorsta setti að mönnum. Þannig liðu tvö síðustu ár liernámsins.
Þrautir voru ýmsar. Þjóðin átti á bak að sjá mörgum ágætum
sonum. En þá er friðurinn kom 7. mai 1945, var þjóðin í jafn-
vægi. Hún var fær um að taka við öllu alls gáð, án tryllings og
hermdarverka. Má þakka það starfi og baráttu kirkjunnar,
þrotlausri bæn og boðun Guðs orðs.
Eigi verður svo skilist við þetta mál, að ekki sé skýrt tekið
fram, að eð frjálsa kristna starf Noregs á megin þátt í, hversu
tókst í baráttu þessari. Kirkjan er raunar aldrei nema ein:
Söfnuður Guðs, líkami Krists. En raunalegt er, hve sundruð
hún er oftlega. A hernámsárunum var einn sðfnuður í Noregi:
Una sancta ecclesia. Sannaðist þá, að enir kristnu eru salt
jarðarinnar og Ijós heimsins. En nú, þegar tekur að líða frá
neyðartímum Noregs, þykir hlýða að snúast í gegn því, er bezt
reyndist á hættusamri tíð. Þannig giapnar heimshyggjunni á-
valt sýn.
Þeir tóku höndum saman, kristnir forystumenn í Noregi, svo
og kristinn lýður allur og stóðu fast á enum eina grundvelli, sem
lagður verður: Kristi Jesú. Boðan þeirra var Guðs orð afdráttar-
laust og ófalsað og enar margreyndu játningar eining þeirra.
En kristin kirkja er um gjörvöll lönd. Margs staðar er hún
lömuð og tvístruð. Dæmi norsku kirkjunnar er hvetjandi. Yon
veraldarinnar nú er óhagganleg kristin kirkja, sem boðar iðr-
un og afturhvarf, fyrirgefningu og frelsun. Eg fæ enga sálu-
hjálp séð heiminum til handa utan hennar. Ekki heldur Is-
lendingum.