Skógræktarritið - 15.05.2004, Qupperneq 51

Þegar komið var efst í Gráhrygg
var girðingin lögð beint í vestur
ofan við Skógarhlíðarkrika og
ofan við Skógarhlíð, yfir Gren-
krika ofarlega og síðan út á
Strípshraun. Sunnan Skógarhlíð-
arkrika var sums staðar afar erfitt
girðingarland og þurfti vfða mikl-
ar undirhleðslur. Einnig var erfitt
að koma girðingarefni þarna að.
Ég man, að við vorum ærið lengi
um sumarið að girða vestur f
Strípshraun.
Óli frá Geirlandi átti Stu-
debaker vörubíl. Var keyrt á hon-
um með girðingarefni áleiðis upp
fyrir Jaðar eða suður á Tungustíg
austarlega í Hjöllum. Þar voru
vfrrúllur, staurar og fleira sett í
jeppakerru, sem hengd var aftan í
jeppa Einars Sæmundsen og ekið
eins langt í átt að hraunbrún og
unnt var eftir slóðum eða hreinni
vegleysu. Þegar ekki varð lengra
komist á jeppanum, var girðing-
arefnið reitt á klakk á gráum
hesti, sem Einar átti og mig
minnir, að væri hafður í girðingu
nærri Elliðavatni. Þegar upp á
hraunið kom, bárum við svo að
síðustu girðingarefnið á sjálfum
okkur. Það var erfitt. Er mér í
minni, hve þeir Óli frá Geirlandi
og Ástu-Bjarni voru léttir í þess-
um burði.
Bjarni Bjarnason (1916-1993),
nefndurÁstu-Bjarni af sökum,
sem ég man ekki, var heimsins
lausamaður, eins og stundum er
sagt, þegar ég kynntist honum
fyrst. Hann vann eins og berserk-
ur fimm daga vikunnar og dró
ekki af sér. Svo gerði hann sér
oftast glaðan dag um helgar.
Hann var hestamaður og ágætur
félagi og féll greinilega Einari
Hurðaskellir í Þverhjalladal.
..Myndasmellir" Morgunblaðsins hitti
Hurðaskelli, þegar Skógræktarfélag
Reykjavíkur bauð félagsmönnum að
taka jólatré í Þverhjalladal í Heiðmörk
síðasta sunnudag í nýliðinni aðventu
(21.12.2003). Ljósm.: Þorkeil
Þorkelsson.
Sæmundsen vel í geð. Svo
kynntist hann heimasætu austan
frá Þykkvabæ f Landbroti, settist
þar að og gerðist ráðsettur
bóndi. Þórarinn Helgason,
tengdafaðir hans, minnist Bjarna
íbóksinni Fákará ferð (1973).
Aftast f bókinni er mynd af hon-
um á gráum hesti, en ekki myndi
hann nú fá háa einkunn fyrir
ásetuna!
f hópnum var og Reynir Sveins-
son (1916-1995) eftirminnilegur.
Hann var mun þyngri á velli en
Bjarni og talsvert lokaðri skap-
gerð. Hann vann síðan alla tíð
hjá Skógræktarfélagi Reykjavíkur,
líkt og Óli frá Geirlandi. Reynir
var um tíma á Elliðavatni og var
þá vörslumaður Heiðmerkur.
Reynir var giftur og átti efnileg
börn.
Óli frá Geirlandi var þúsund-
þjalasmiður og allt, sem laut að
vélum, lék í höndum hans. Hann
var því í áratugalöngu starfi sínu
hjá Skógræktarfélaginu einn hinn
þarfasti maður sem hugsast gat.
Óli átti jafnan fé og hafði á Geir-
landi á vetrum og gegndi frá
heimili sínu í Seláshverfi. Hann
var allra manna fróðastur um
hinn gamla afrétt Seltirninga og
löndin þar um kring. Fengum við
Óttar Kjartansson hjá honum
ómældan fróðleik í skrif okkar
(sjá að framan).
Einar vann talsvert með okkur.
Hann var duglegur og hvetjandi
og var gott að vinna með honum.
Þó fannst mér sem hann gæti
stundum verið dálítið einráður
og framur og fljótfær um of.
Skyggði það að mínu viti nokkuð
á persónu hans. Við Einar héld-
um alltaf kunningsskap. Hann
dó því miður af slysförum langt
um aldur fram.
Við unnum fimm daga í viku.
Við unnum sem sagt af okkur
laugardaginn, sem þá var hálfur
vinnudagur, ef ég man rétt. Enn
fremur styttum við matartíma og
kaffitíma og unnum þannig
nokkra yfirvinnu. Kostur var að
hafa matartíma og kaffitíma
stutta, þar eð alltaf varð að mat-
ast undir berum himni.
Foreldrar mínir höfðu keypt
SKÓGRÆKTARRITIÐ 2004
49