Skógræktarritið - 15.05.2004, Qupperneq 107

MINNING
Guðmundur Ingi Kristjánsson
F. 15. janúar 1907 • D. 30. ágúst 2002.
Guðmundur Ingi Kristjánsson, bóndi og skáld á
Kirkjubóli er látinn í hárri elli. Hann átti sér mörg
hugðarefni sem hann barðist fyrir af eldmóði og ósér-
hlífni. Ég tel það vel til fallið að minnast hans
nokkrum orðum hér í Skógræktarritinu, svo afar kær
sem skógræktin var honum alla tíð. Skógræktarstarfið
í landinu var honum eins konar tákn alls þess besta
sem hann dreymdi um fslandi til handa.
Ég hafði þekkt hann lengi, móðir mín og hann voru
fermingarsystkini, sem voru samferða hér í Önundar-
firði alla tíð, eða í rúma níu áratugi. Faðir minn og
hann voru systrasynir. Vinátta, virðing og frændsemi
einkenndi öll samskipti þessa fólks. Við Guðmundur
Ingi vorum mjög ósammála um marga hluti, þó ekki
alla. Aldrei minnist ég þess þó að við höfum deilt,
brostum bara hvor til annars þegar kom að ágrein-
ingsmálum. Fyrir öll þau samskipti er ég afar þakklát-
ur.
f hugum flestra er það skáldið Guðmundur Ingi sem
menn þekkja, og eflaust eru það ljóð hans sem munu
halda nafni hans á lofti lengi. Ég er samt alveg viss
um að í hans eigin huga var hann fyrst og sfðast
bóndinn. Það var starfinn sem hann var kallaður til á
þessum hérvistardögum sínum. Starf bóndans var f
hans huga hvorki kvöð né áþján, þvert á móti leit
hann á það sem vegsemd og blessun. Þó hann fengist
við fjölmörg önnur störf á lífsleiðinni, kenndi m.a.
börnum f marga, marga áratugi, þá var hann samt
alltaf bóndinn.
Skáldskapurinn var honum hvort tveggja í senn, hin
mikla íþrótt, svo og hans aðferð til að segja heimin-
um frá lífssýn sinni. Hann orti öll sín fegurstu ljóð um
allt það sem hann elskaði mest.
Eins og tftt er um einfara gerðist Guðmundur Ingi
ungur hinn mesti félagsmálamaður. Allt sem hann
taldi víst að væri til mannbóta það voru hans mál.
Skipti ekki máli um hvað var að ræða, ungmennafé-
lögin, bindindishreyfinguna, sveitarstjórnarmálin,
samvinnustefnuna, ræktunarstarfið í sveitunum, kirkj-
una eða Framsóknarflokkinn, sannfæringu sinni fylgdi
hann af mikilli trúmennsku. Það skipti hann heldur
ekki máli hvort Ieiðirnar lágu um varðaða vegi eða
ótroðnar slóðir, einarður hélt hann alltaf sínu striki.
Þannig háttaði til þá Guðmundur Ingi var á besta
aldri að f engu bæjarfélagi á fslandi voru svo fáar
framsóknarsálir sem í hinum góða bæ ísafirði. Þang-
að hélt Guðmundur Ingi, auðvitað í framboð fyrir sinn
flokk, Framsóknarflokkinn. Ekki til að vinna þingsæti
sjálfum sér til frama, fjarri því. Heldur til að vinna sín-
um flokki allt það gagn sem hann mátti. Þannig var
hann. Efasemdir um það sem hann trúði að væri satt
voru honum fjarri. Hann var mikill samvinnumaður og
einlægur í þeirri afstöðu.
Stuttu eftir að Samband íslenskra samvinnufélaga
leið undir lok átti ég leið að Kirkjubóli, með mér í för
var góðvinur minn, Eyvindur Erlendsson. Eyvindur
tók skáldið tali og sagði: „Jæja, Guðmundur nú er
Sambandið hrunið, hvað segir þú þá?" Öldungurinn
kímdi bara á sinn sérstaka hátt og svaraði: „Það koma
betri menn seinna." Hann hafði líka einu sinni ort:
Ég á mér draum um unga menn
sem enginn blettur fellur á,
en þótt ég hafi ei hitt þá enn
ég filakka til að finna þá.
Alla tíð var það hin mikla hugsýn Guðmundar Inga,
ræktun lýðs og lands. En hann ræktaði fleira á sinni
löngu og gæfuríku ævi, hann kappkostaði umfram allt
að rækta sinn eigin hug til þeirrar hófsemdar sem
gerir menn frjálsa.
104
SKÓGRÆKTARRITiÐ 2004
Ég hef oft heyrt marga góða
fræðimenn halda langar og ef-
laust merkilegar ræður um skóg-
ræktina, gæði hennar og nytsemi
en sjaldnast ef þá nokkurn tím-
ann er í slíkum fyrirlestrum
minnst á það sem skipti Guð-
mund Inga öllu máli. Þvf í hans
heiðríka huga var skógræktin
hugsvölun, þeim mönnum sem
elskuðu sitt land.
Einar Oddur Kristjánsson