Kjarnar - 01.09.1950, Side 42

áður verið sagt að eftir að við hefðum kynnt okkur ætt-
um við að hneygja okkur djúpt þrisvar sinnum og ganga
aftur á bak til dyranna í öðrum enda hallarinnar en á
meðan máttum við ekki hafa augun af drottningunni.
Fyrsta hneigingin gekk ágætlega, en ég hafði tekið eftir
því að á miðju hallargólfinu var eins konar legubekkur
(svonefndur causeuse), og þegar ég gekk nokkur skref
aftur á bak og hneigði mig í annað sinn settist ég allt í
einu á legubekkinn. Drottningu var heldur en ekki
skemmt, en ég varð ákaflega örvæntingarfullur og hélt
að ég hefði orðið mér til skammar.“
Þó prinsinn væri enn ekki orðinn alveg fastmótaður
veraldarmaður, var þó mikill mimur á honum frá því
árinu áður, því nú var hann ekki lengur feiminn og
fremur einfaldlega klæddur; nú var hann á allra vörum
og dansaði til klukkan 4 að morgni á krýningardansleik
hertogans af Wellington. Amarnef Wellingtons var
prinsinum minnisstætt og mundi hann sextíu árum síðar
vel eftir svip hertogans, en ekki var hann samt neitt
feiminn við að bjóða upp snotrum dansmeyjum, sem
Blome kynnti hann fyrir í höll hertogans. Blome taldi
drauma prinsins um að giftast drottningunni vera fá-
nýtar skýjaborgir og ef til vill datt sendiherranum í hug
að dreyfa þannig athygli hans. En þó þetta kvonfang
væri aðeins draumórar að áliti Blome er samt ekki hægt
að telja það alveg útilokað. Því prinsinn gat sér alls
staðar gott orð. Það var enginn vafi á því.
„Prinsinn hefur á síðast liðnu ári ekki lært stakt orð
í ensku og gæti það borið vott um að hann hafi aldrei í
40 Kjarnar — Nr. 13