Fróðskaparrit - 01.01.2001, Qupperneq 18

22
•HVØR SUM í MÍNI FÓTSPOR STÍGUR, LÆR IKKI ALLAN STUND!«
A 97 Summar vildu slíta hans hár,
og summar fyri bakkan kasta,
uttan frúgvin Lindinmjáv,
hon bað ikki Rólv so lasta.
(Fleiri ørindi í øllum frábrigdum)
Angur og tár
Kanska er ein kensla í pápanum, at hann
ikki hevur borið seg rætt at, og hon kemur
fram í orðum hansara, tá hann setir sonin
upp á Moyggjaland:
A 85 “Eg havi ført teg á land so gott,
aftur ljóti eg venda,
kvendi teg við ástum leiða,
lukku man teg henda.”
A 86 Eg havi ført teg á land so gott,
tú sært sól og mána,
eg bjóði teg fyri sannan Gud,
tú nevn ikki jomfrú Svannu.”
Hann kennir sínar misgerðir, men um hann
veruliga er harmur.um hetta, kann ein loyva
sær at ivast í, tá kvæðayrkjarin heldur so-
leiðis fram:
A 88 So runnu tár av risans kinn
sum høgl av hvøssum æli.
Fremst í huga hansara er, at einki frættist
um viðurskifti hansara við dóttrina.
Bein av kristnum manni
Eisini samrøðan í hellinum, tá Rosmar
kemur aftur og fær illgruna til Hildu, skilst
í undirsøguhøpinum. Hetta er eitt vælkent
ævintýramotiv. Rosmar sigur:
B 55 Eg gangi ei so út og inn,
tað rýkur av beiskum ranni,
tað er í mítt helli komið,
bein úr kristnum manni.
B 56 Eg gangi ei so út og inn,
tað rýkur av beiskum brondum,
Hilda hevur tú krásir veitt,
tí greið tær snart av hondum.
Til hetta svarar Hilda:
B 57 Eg man ongar krásir vita,
heima siti eg ein,
kráka fleyg yvir ljóara í dag,
hon feldi mannabein.
B 58 Krákan fleyg yvir ljóara í dag
við mannabein í munni,
hon kastaði inn, eg kastaði út,
tað snarasta, sum eg kundi.”
Gandaævintýrini eru biografiskar frásagnir.
Tey siga frá einum týdningarmiklum skeiði
í lívinum. Tey enda vanliga við giftarmáli,
sum merkir, at persónarnir eru bøm, tá søg-
an byrjar, og at teir nú eru vaksnir. Allar
hendingarnar frá tí, at Rólvur verður sendur
heimanífrá, eiga at skiljast sum ein drúgv
tilgongd, har Rólvur veksur til mans og so
við og við setir seg upp í móti faðirinum. Tá
jøkulsgongan er av, er Rólvur vorðin so
mikið stórur ella vaksin, at faðirin fær ill-
gruna um, at hann kann missa ræðið á son-
inum. At Rólvur í søguni veksur frá smá-
drongi, ið faðirin leiðir, til vaksnan mann er
eisini greitt við tí ólukkuliga erotiska úrslit-
inum. Og hetta er tað, sum skapar hending-
arnar í kvæðnum. Pápin sær tað sjálvandi