Helgarpósturinn - 05.12.1985, Qupperneq 19

— Er mikill munur á því að spila fyrir fólk á
dansleikjum eða fólk, sem statt er á bjórkrá?
„Maður er vissulega verndaðri á böllunum,
því á pöbbunum er maður bókstaflega ofaní
fólkinu, sem er að skemmta sér. A pöbbunum
reynum við að spila þægilega tónlist, sem við
hugsum sem eins konar bakgrunn fremur en að
við búumst við að fólkið sitji þarna þegjandi og
hlusti á okkur. Það kemur hins vegar að því, þeg-
ar líða tekur á kvöldið, að farið er að heimta
Önnu í Hlíð. Við erum hins vegar gallharðir á
því að spila það lag ekki næstu árin, þó það sé
ekkert út á það að setja sem slíkt."
— Hvað gerir nú kœrastan afsér á meðan þú
stendur í öllum þínum stórrœðum? Hún hefur
vonandi góða vinnu og mörg áhugamál?
„Já, já. Hún vinnur niðri á Eimskipi, á lyftara!
Nei, annars, í alvöru talað. Hún er ritari, heitir
Sjöfn Kjartansdóttir og er tveimur árum yngri
en ég. Hún var í kórnum hjá mér þegar ég fór
að sverma fyrir henni. Þetta er fyrsta stelpan,
sem ég lagði í að bjóða í bíó. Því hafði ég ekki
þorað fyrr. Það hefði verið svo erfitt að vera bú-
inn að manna sig upp í að hringja, en fá síðan
neikvætt svar.“
— Hún hefur sem sagt líka gaman af tónlist?
„Já, hún er nýbyrjuð að læra á þverflautu. Eg
gaf henni nefnilega eina slíka þegar hún varð
stúdent. Mér fannst að það hljóðfæri myndi
henta henni vel. Hún „neyddist" því til að fara
að læra á flautuna! Nei, hún er í rauninni mjög
næm og ég vissi að hún gæti lært á hvaða hljóð-
færi sem væri.“
— Nú sá ég einhvern tímann afar neikvcett les-
endabréfum þig í Velvakanda. Tókstu það nœrri
þér?
„Já, ég gerði það. Ég man enn að það var ein-
hver Helga, sem var skrifuð fyrir því. Hún sagð-
ist aldrei hafa heyrt annað eins bull og þættina
mína.“
— Er ekki hœgt að setja svona lagað á afvik-
inn stað í sálinni og láta það engin áhrif hafa á
sig?
„Þetta hefur nú áhrif, það er engin spurning.
En það er sldljanlegt að ég fari í taugarnar á
sumu fólki. Ég hef alltaf verið þannig að annað
hvort kann fólk við mig eða ekki. Mér finnst það
líka ágætt, því ég hef engan áhuga á að vera ein-
hver, sem aldrei er minnst á. Hugsaðu þér bara,
ef maður væri árum saman með þætti án þess
að nokkrum fyndist ástæða til þess að minnast
á það! Þetta ákveðna lesendabréf varð hins veg-
ar til þess að ég fékk töluvert af bréfum og mjög
mikið af upphringingum frá fólki, sem var ósam-
mála sjónarmiði bréfritarans. Ég fékk meira að
segja stóra mynd af mér, sem einhver hafði
teiknað — með baráttukveðju."
— En veröur þú var við að kjaftasögur séu í
gangi um þig?
„Já, samkvæmt þeirri nýjustu keypti ég hluta-
bréf í Helgarpóstinum fyrir 50 þúsund um dag-
inn. Svo frétti ég einu sinni að ég hefði lent í
hroðalegu bílslysi fyrir utan ýmislegt smáræði
sem berst mér til eyrna af og til. Annars er mað-
ur víst sjálfur síðastur til að frétta svona lagað."
— Framtíðaráform og draumar, Jón?
„Það yrði óendanlegur listi. Mér endist örugg-
lega ekki ævin til þess að koma því öllu í verk.“
Þetta svar varð til þess að blaðamaður ákvað
að láta staðar numið, enda orðinn lítill friður fyr-
ir óstöðvandi símhringingum. Við kvöddumst á
táknmáli og Jón Ólafsson var skilinn eftir í miðju
símtali. Hann virtist ætla að hafa það af að segja
„NEI, ég hef því miður ekki tíma til þess."
Ég hitti þarna tvo landsliðsmenn í handknatt-
leik og Guðjón, „hægri hönd“ Bogdans lands-
liðsþjálfara, því ég samdi tvö lög fyrir handbolta-
landsliðið og þeir sungu þau inn á plötu. Við vor-
um á þessum fundum.að ganga frá ýmsu fyrir út-
gáfuna. Ég get leyft þér að heyra annað lagið, en
platan er ekki komin út ennþá. Þeir eru nú ekki
eins og 14 Fóstbræður, en þeir gefa sig alla í
retta.“
Að þessu sögðu, rýkur Jón á fætur og dregur
ireykinn fram laglegasta plötuumslag og réttir
mér. Hann setur hljómplötuna undir nálina af
ærni hins þrautþjálfaða manns. Síðan hækkar
lann í „græjunum" og veggirnir titra við söng
andsliðskappanna. (Hvort ætli nábúar Jóns séu
;vona tillitssamir, eða heyrnarsljóir?)
— Finna dagskrárgerðarmenn á rás 2 fyrir
brýstingi frá innlendum hljómplötuútgef-
mdum?
„Já, en það eru þó aðallega listamennirnir
;jálfir, sem hafa samband við mann. Þetta er
mðvitað mjög skiljanlegt, en getur verið helvíti
srfitt, því er ekki að leyna. Núna í augnablikinu
ir ástandið t.d. alveg óbærilegt, enda margar
úötur að koma út. Ég verð þó að öllum líkindum
meira var við þetta en flestir aðrir dagskrár-
gerðarmenn, vegna þess að ég sé einnig um
poppsíðuna og unglingaefni í Morgunblaðinu.
Þessir aðilar geta líka skírskotað til þess að ég
hef staðið í þessu sjálfur. Manni er gefin platan,
án þess að maður sé beinlínis beðinn um að spila
hana, en það skilst. . .
Sjálfur bað ég hins vegar ekki kunningja mína
á rás 2 um að spila plötuna með Possibillies. Ég
vil að fólk spili mína tónlist, ef það langar raun-
verulega til þess að hlusta á hana. Annars ekki.
Það myndi eyðileggja gjörsamlega fyrir mér
ánægjuna af að heyra hana spilaða, ef ég hefði
beðið um það sjálfur."
— Hvaða tegund tónlistar setur þú á fóninn,
þegar þú þarft einungis að geöjast honum Jóni
Ólafssyni og engum öörum?
„Það fer algjörlega eftir því hvernig liggur á
mér, en oft er það jazz, Bítlarnir, Stranglers og
fleira og fleira. Þegar maður er með þætti á rás
2, skrifar um tónlist í Moggann, æfir og útsetur
fyrir kór, og spilar á pöbbum ... ja, þá hlustar
maður eiginlega á allt.“
— Ertu úr tónelskri fjölskyldu?
„Já, það má segja það. Pabbi var gítarleikari í
— Eru öll áhugamálin tengd fjölmiðlun og
tónlist, ef íþróttirnar eru undanskildar?
„Ja, það er t.d. enginn tími fyrir bóklestur eða
slíkt, en ég kemst stundum í bíó. Það fer tölu-
verður tími í það að skrifa greinar og taka viðtöl
fyrir Morgunblaðið, síðan eru það útvarpsþætt-
irnir, kórinn og tónlistarflutningur okkar Stefáns
á öldurhúsum bæjarins. Já, og auk þess að út-
setja fyrir og æfa kórinn, þá æfi ég líka hljóm-
sveit, sem spilar undir. Þú sérð því að tómstundir
eru hreinlega ekki til staðar og því ekki pláss fyr-
ir fleiri áhugamál, ekki síst núna á meðan við er-
um að koma hljóðverinu okkar á laggirnar.
Ég á líka við það vandamál að stríða að geta
helst ekki sagt NEI. Þó er ég aðeins að skána
með þetta. Nú líður tæpast sá dagur að ég neiti
ekki einhverju, sem ég er beðinn um að gera.
Helst vildi ég auðvitað geta sinnt öllu, sem upp
kemur, en þá þyrfti ég að verða mér úti um fleiri
klukkustundir í sólarhringinn."
JÓN ÓLAFSSON
ÚTVARPSMAÐUR
HLJÓÐFÆRALEIKARI
LAGASMIÐUR OG
ÍÞRÓTTAUNNANDI
í HP-VIDTALI
Lúdó-sextett og mamma er mjög góður píanó-
leikari, þó hún sé að mestu hætt að spila núna.
Svo spilaði afi minn líka á píanó. Þetta nær tölu-
vert aftur í ættir.“