Helgarpósturinn - 28.05.1987, Blaðsíða 2

ÚRJÓNSBÖK
Sumarmein og slátturígur
Sumarið er ekki að öllu leyti dýrðarþrung-
inn sælutími. Ber þar margt til og má nefna
að dæmi að þá tekst ekki lengur að losna við
krakkaskammirnar í skólann að láta þau níð-
ast á kennurunum, heldur mega útivinnandi
foreidrar skilja þau eftir heima að níðast á
búslóðinni og hvert öðru. Slíkir foreldrar
þekkjast af volaðshrjáðum áhyggjusvipnum
sem grær eins og fastur við andlit þeirra í
maílok og hverfur ekki fyrr en hann hleypur
upp eins og útbrot framan í kennurum í sept-
emberbyrjun. Er enda iítið undrunarefni að
foreldrar beri þungar sorgir á herðum þar
sem bíður þeirra að ioknum vinnudegi að
verja síðustu kröftum til að koma heimilinu
í samt lag og allt eins líklegt að þau verði að
auki að þeytast með hjartslátt og blóðspenn-
ing um næstu hverfi að leita að týndum
börnum sem áttu að setja upp kartöflur og
gerðu það samviskusamlega en gleymdu að
slökkva undir pottinum og gætu þess vegna
hafa dottið ofan af byggingarpöllum eða í
sjóinn eða falið sig inni í einhverjum bíl-
skúrnum að sjá muninn á kynjunum, reykja
hass eða prófa brennivín.
I annan stað dregur það mjög úr lífsgleði
fólks á sumrin að verður ekki undan því skot-
ist að fara í sumarleyfi. Vinnustaður og vinna
eru þyngdarpunkturinn í tilvist allra íslend-
inga og þar sem flestir eiga þá ósk heitasta
að vera einhvers staðar allt annars staðar og
gera eitthvað allt annað reyna menn að laga
líkama og sál að hlutskipti sínu með því yfir
veturinn smám saman að rækta með sér
doða og sljóleika sem ristir svo djúpt að á
'hverju vori hefur mönnum tekist að losna
undan draumum sínum og þrám og eru eig-
inlega orðnir hæstánægðir með vinnustað-
inn og vinnuna. I slíkum tilfellum er ekkert
jafn skaðlegt fyrir andlega velferð einstakl-
inga og það að taka sér sumarleyfi. Unaðs-
stundir, veðurblíða, breytt umhverfi, hvíld og
nægur nætursvefn rífa það niður, sem menn
höfðu byggt upp með ærnu álagi í tæpt ár, og
þegar að því kemur að hrekjast þarf í vinn-
una eftir sumarleyfið er krafturinn slíkur og
glöggskyggnin á sönn lífsgildi að læsist drep-
kaldur hryllingur um sáiina og skrokkinn.
Mönnum verður þá Ijóst, en um seinan, að
þeir hefðu aldrei átt að fara í sumarleyfi.
Á svonefndri sælutíð sumarsins er einnig
sá annmarki — og að mínu mati hinn versti
þeirra allra — að þá þarf að slá garða í þétt-
býli.
Hið sama gildir um gras í görðum og hár
í nösum: hvort tveggja vex í óþökk ailra, sem
hlut eiga að máli, og vex þeim mun hraðar
sem oftar er slegið; verður oftast á endanum
hreinasta plága. Gras á garðflötum er þó að
því leyti hvimleiðari gróður en hár í nösum
y að grasið sprettur, þó að garðeiganda hafi
aldrei nokkurn tímann flogið í hug að snyrta
flötina, en hár í nösum tekur sjaldnast upp á
því að vaxa fyrr en sá, sem á að anda í gegn-
um nasirnar, lætur glepjast til að klippa það.
Ég get trútt um talað. Á hlýju rökkurkvöldi
fyrir sex árum sátum við hjónin alein að
gróðurlausa, og ævinlega fer um mig sami
skelfingarhrollurinn þegar ég rek í það aug-
un í vorhlýjunni að þrátt fyrir mitt persónu-
lega og stranga bann við áburðar- og mykju-
dreifingu leynist enn slíkur lífsþróttur í flöt-
inni að grænar nálarnar bæta við sig einum
til tveimur sentímetrum á hverjum sólar-
hring. Ég smala saman krökkum úr öllu
hverfinu til að sparka í fótbolta í garðinum,
ég leyfi þeim að tjalda og hafa tjöldin uppi
svo dögum skiptir og traðka og hlamsast á
viðkvæmri grasrótinni, en ekkert dugir. Fyrr
en varir er hnippt í mig í bítið á laugardags-
morgni og tilkynnt eins og verið sé að færa
mér einstök fagnaðartíðindi að nú sé veðrið
svo gott að ég geti farið út að slá.
Áður fyrri notaðist ég við handsláttuvél
eða allt þar til ég eignaðist nýjan nágranna
sem átti mótorsláttuvél svo aflmikla að hún
þeyttist með manninn í eftirdragi hringinn
kringum húsið og hefði að ósekju mátt nota
hana til að sníða torf eða saxa niður eldivið.
Ég hefði að vísu látið mér nægja handsláttu-
vélina hefði ekki staðið svo á að gnýrinn og
bulluskröltið í vél nágrannans voru með því-
líkum ósköpum að drundi í öllu hverfinu —
og að þessi nágranni minn hafði fyrir reglu
að slá flötina þrisvar í viku, að jafnaði klukk-
an hálftólf á mánudags- og fimmtudags-
kvöldum og laust eftir morgunbænina á
sunnudagsmorgnum.
Ég átti að sjálfsögðu aðeins eitt svar við
slíku. Klukkan hálftólf á sunnudagskvöldi,
þegar ég hafði gengið úr skugga um að ná-
granni minn var búinn að slökkva á nátt-
borðslampanum, birtist ég úti á flötinni
minni með illvígasta og harkmesta sláttufer-
líki, sem á boðstólum var í bænum, og lét
bölvuð stráin og karlhelvítið fá það óþvegið
þar til klukkan var orðin eitt. Og þrátt fyrir
óbeit mína á að slá blettinn hafði ég óútskýr-
anlega nautn af þessari viðdvöl minni í garð-
inurh úti í tæru sumarnæturloftinu.
Síðan hef ég haft fyrir reglu að slá garðflöt-
ina þrisvar í viku eins og hann, á miðnætti á
sunnudags- og föstudagskvöldum og klukk-
an hálfátta á laugardagsmorgnum hvernig
sem viðrar.
Þannig hafa liðið fjögur sumur og hið
fimmta er að ganga í garð. Við nágranni
minn erum löngu búnir að yfirfara mótorinn,
smyrja sláttuferlíkin og skipta um kerti og
ekki ber á öðru en að grasið haldi upptekn-
um vana og spretti viðstöðulaust. Ég sé ekki
betur jafnvel en að ég geti orðið fyrri til að
byrja og brugðið mér út í garð á miðnætti í
kvöld eftir að ég er búinn að snyrta nasirnar.
Mig klæjar í lófana, en konan lítur syfjusljóu
auga undan sænginni og spyr hvort ég þurfi
nú endilega að fara að slá.
„Það er komið sumar, elskan mín,“ svara
ég og hverf út í hina nóttlausu voraldar ver-
öld, sannkallaða sælutíð þrátt fyrir að ég
skuli þurfa að slá og fara í sumarleyfi og þola
krakkana heima og jafnvel þó að nágranninn
sé ekki í þessu sérstaka tilfelli búinn að
slökkva á náttborðslampanum.
snæðingi í stofunni að halda upp á brúð-
kaupsafmæli. Kerti loguðu á borðinu og ang-
an rósa allt í kringum okkur og ilmur af eðal-
víni. Ég komst næstum við af tilefninu, lyfti
kristalsglasi, horfði í geislandi augu konu
minnar og hefði að öllu óbreyttu sagt skjálf-
andi röddu „þína skál!“, hefði konan ekki rof-
ið seiðmagnaða þögnina og spurt hvellum
rómi: „Hvaða hár er þetta út úr nösinni á
þér?“
Mér fyrirgefst vonandi á samræmdu prófi
á hinum efsta degi að ég skyldi stirðna upp
við slíka spurningu sem kom mér á óvart
gersamlega, bæði vegna kringumstæðna og
eins vegna hins að ég hafði aldrei veitt at-
hygli neinum hárvexti í nösunum á mér. Með
glasið enn á lofti og forundran í svipnum
mændi ég á konuna.
„Hvaða hár!?“
.jÞað sést svo greinilega. Vinstra megin."
Eg lagði frá mér glasið og þreifaði í nasar-
gættina.
„Ég finn ekkert hár.“
En konan gaf sig ekki. Og ég mátti halda
JÓN ÓSKAR
upp á þetta sérstaka brúðkaupsafmæli með
því að bogra með oddbeitt naglaskæri fram-
an við baðspegilinn og snyrta á mér nasirnar
þar til ég dæmdist í sæmilegu fegurðarsam-
ræmi við kertaljósin, rósirnar og eðalvínið.
Þaðan í frá hljóp óviðráðanlegur vöxtur í
nasahárin, sem höfðu aldrei sýnt hinn
minnsta ræktarvott, og engu líkara en for-
sjónin hafi umrætt kvöld lagt þá kvöð á nefið
á mér að staðfesta fyrir umheiminum sann-
leiksgildi þjóðsagna um varúlfa. Sé ég ekki
eftir öðru meira í tengslum við iíkamshirð-
ingu en þessari nasaháraklippingu ef ég und-
an skil þá hugdettu að láta húðflúra á vinstri
mjöðmina framanverða nafn á stúlku sem ég
hitti á Akureyri og unni hugástum í hálfan
mánuð tveimur árum áður en ég kynntist
konunni minni.
En svo ég víki aftur að garðflötum, þá er
því svo varið með grasið þar, gagnstætt nasa-
hárum, að grasið vex og sprettur hvort sem
gerð er tilraun til að slá það eða ekki. Ævin-
lega er hreinasta unun að virða fyrir sér
garðflötina á vetrum, gula, sviðna af frosti og

AUGALEIÐ
„Þetta eru nú öflugustu stjórn-
armyndunarviðræður sem ég
hef upplifað..."
■
2 HELGARPÓ6TURIMN