Helgarpósturinn - 28.05.1987, Page 14

Haukur Jacobsen á f ullri ferð með sund-
dótið I poka á bakinu. „Ég finn að ég er
léttari, sneggri og betri."
Ungar konur á fjörurölti við grásleppuvör-
ina en nær situr lan Pike að velta sér upp
úr talnaflóði um fiskimjöl og lýsi...
14 HELGARPÓSTURINN
Ekki var það beinltnis til aö renna
stoðum undir þjóðsögur og munn-
mœli að sjá hundinn Tító ,,draga“
vin sinn og húsbónda, Sigurð
Andra, eftir Ægisíðutúninu góðviðr-
isdag í síðustu viku. Sum eru þau
dýr, segja þjóösögurnar, sem voru
sköpuð seinna en Guð skapaöi
heiminn. Þar á meöal eru hundarn-
ir. Þegar frelsarinn lifði á jörðinni
mun hann eitt sinn hafa komib þar
sem menn voru aö reka fjárhóp. Féð
var „latrœkt" og gekk þeim bœði
seint og illa. Þá tók hann grasvönd-
ul og sneri milli handa sér og gerði
úr honum hund, hjarðsveinum til
hjálpar. Þegar hundar leggjast, eða
sofa, liggja þeir jafnan hringaðir og
er það af því, að lausnarinn sneri
vöndinn í hring, er hann skapaði
hundinn. Síðan hefur þessi fyrrver-
andi grasvöndull oröið besti vinur
mannskepnunnar. Trygglyndur og
hlýöinn húsbónda sínum. Til að
tryggja sér hund þarfekki annaö en
gefa honum bita og núa bitanum í
svita sinn er sagt. Tító og Sigurður
Andri eru vafalaust bestu vinir, en
stóra spurningin var hvor þeirra
vœri á undan og hvor í taumi!
Eftir „9—-5-skylduna" huga nú
orðið margir að líkamanum og
hreyfa sig eitthvað til að halda sér
við og örva matarlystina fyrir kvöld-
máltíðina. Ekki síst kemur þessi út-
rásarþörf upp þegar veðurguðirnir
skarta sínu fegursta. Ef ekki þarf að
dytta að einhverju í garðinum verð-
ur vart hjá því komist að fara í
göngutúr, sund, hjólreiðatúr, skokk,
eða hvers kyns annað trimm. Okkur
var sagt að góðviðrisdaga mætti sjá
skokkara svo langt sem augað eygði
við Ægisíðuna á þessum hlutlausa
tíma eftir vinnu og fyrir mat. Við
skruppum til að skipta okkur af mál-
inu.
Forvitni okkar hafði einnig ver-
ið vakin þegar íþróttagarpur
nokkur tjáði okkur að stundum
ættu skokkarar við Ægisíðuna fjöri
sínu fótum að launa (!) vegna árása
hunda af öllum stærðum og gerðum
á saklaust heilsubótarfóikið. „Eina
lausnin er að nema staðar og bíða
móður, másandi og svitnandi eins
og svín á meðan eigendurnir róa
hundana, sem haga sér eins og
sveitahundarnir, sem elta bíla lang-
ar leiðir. Þarna reynir maður að
halda heilsunni og ekki síst virðing-
unni um ieið, en iendir síðan iðulega
í því að verða „bitbein" ruglaðra
pútulhunda."
Greinarhöfundur trúði þessu auð-
vitað si svona mátulega og þegar
hann mætti á vettvang á Ægisíðuna
ríkti ró og friður. Fljótlega varð á
vegi hans hún Sigríbur, sem var ein-
mitt að viðra pútulhundinn sinn,
Skottu. Tíkin virti ekki framhjá-
hlaupandi skokkara viðlits og sagði
Sigríður að hún yrði aldrei vör við
árekstra af þeirri sort sem áður var
lýst. „Ég bý hérna rétt hjá og mér
finnst ákaflega gott að rölta með
Skottu eftir þessu opna svæði, bæði
fyrir mig og hana. Hérna er oft mik-
ið af fólki á ferð, sérstaklega á frí-
dögum þegar veðrið er gott. Þá er
líka stundum nokkur ófriður þegar
hundarnir eru of margir, þá eiga
þeir það til að leika sér heldur ófrið-
lega og jafnvel slást. En flesta daga
er óhætt að rölta með tíkina og leyfa
henni að hlaupa frjálst. Hún lætur
fólk í friði og hlýðir mér í einu og
öllu.“
Næst var ætlunin að trufla frú um
fertugt, sem skokkaði hröðum
skrefum, en hún virti ekki blaða-
manninn viðlits, lætin voru slík.
Næsti skokkari nam þó staðar, Guð-
rún Skarphéðinsdóttir. Hún viður-
kenndi að einu sinni eða tvisvar
hefði hún verið elt af hundum, en
ekki vildi hún þó kvarta yfir þessu
smáræði. „Ég verð ósköp lítið vör
við hundana og tek varla eftir þeim.
Man þó sérstaklega eftir því að hafa-
séð álengdar borgarstjórann á rölti
með hundinn sinn.“
Það var einmitt það. Davíö með
Scháfer-hundinn Tanna með
lafandi eyrun (þ.e. hundurinn).
Blaðamaður leit í kringum sig, en sá
Davíð hvergi. Aftur á móti sást
álengdar til Golden retriever-hunds
og fjölskyldu hans á rölti. Þarna var
mættur Marinó Þorsteinsson ásamt
dóttur sinni Maríu Hrund, vininum
Alfreö Gíslasyni og tíkinni Pílu. „Við
löbbum oft hérna eftir Skerjafirðin-
um,“ segir Marinó. „Ég man sérstak-
lega eftir því þegar við Píla settumst
eitt sinn á hól þarna nálægt skúrun-
um. Þá kom til okkar einn grá-
sleppukarlanna og sagði: Þú mátt
ekki taka það illa upp en ég ætla
samt að vara þig við. Þú og hundur-
inn þinn sitjið á einstæðri móður
með barn! Síðan sagði hann mér af
því að hóllinn væri holur og inni
væri villiköttur með kettling og að
ef kettir yrðu hræddir ættu þeir það
til að éta kettlinga sína.“
Marínó var spurður að því hvort
Píla þyti eins og píla á eftir skokkur-
um og neitaði hann því. „Hitt er
annað mál að það getur gerst og sér-
staklega ef skokkararnir eru mjög
skrautlega klæddir. Píla verður
þannig t.d. ofsa hrifin þegar hún sér
hina litríku öskukarla. En hundarnir
eru til friðs og þeir slást ekkert inn-
byrðis. Það eiga þeir hins vegar til
að gera á Geirs-nefi við Elliðaárvog,
þar sem oft er hundur við hund. Þar