Helgarpósturinn - 28.05.1987, Page 16

eftir Jónínu Leósdóttur mynd Jim Smart
:
i
„Sko, ég er Akureyringur, þó það heyrist kannski ekki á framburðinum.
Norðlenski framburðurinn hefur hins uegar ekkert glatast — ég hef bara
aldrei haft hann, held ég. Þetta er suo mismunandi... En ég bjó sem sagt á
Akureyri fram að 17 ára aldri. Þá fluttu foreldrar mínir suður." Það uar
Arnar Jensson, yfirmaður fíkniefnadeildar lögreglunnar, sem mœlti suo.
Við uorum stödd á skrifstofu Arnars í Lögreglustöðinni uið Huerfisgötu,
öll afuilja gerð til að uera í (annars uegar) og taka (hins uegar) opnuuiðtal
HP þessa uikuna. Það sama uar auðuitað ekki að segja um annað fólk á
stöðinni. En þar sem það uirtist hins uegar flest hafa lykil að rammlœstri
skrifstofu Arnars — og nota hann óspart—þurftiheilmikla hörku tilað láta
ekki rugla sig í ríminu. Þá hörku hefur Arnar Jensson í ríflegum mœli, þó hún
heyrist ef til uill ekki í framburðinum...
„Hvernig ég er kominn í þennan stól? Ja, ég
byrjaði í lögreglunni vorið 1977 sem sumaraf-
leysingamaður. Þá hafði ég lokið stúdentsprófi
úr Menntaskólanum við Hamrahlíð og var í
sagnfræði í háskólanum. Kenndi reyndar líka
með náminu... í Breiðholtinu. Já, svo var ég
kennari í Grindavík í tvo vetur."
— Þú varst sem sagt á allt armarri braut?
„Eiginlega, já. Mig vantaði hins vegar sumar-
starf, sótti um og var ráðinn. Ég ætlaði bara að
vera eitt sumar, en hér er ég enn!“ Arnar brosti
svolítið feimnislega, fannst mér; a.m.k. af lög-
reglumanni að vera. Maður hefur gert sér alveg
sérstaka mynd af löggum...
„Ég var búinn að stofna fjölskyldu, farinn að
hlaða niður börnum og vantaði peninga, svo ég
ákvað að fresta náminu aðeins. En ég tók bara
aldrei til við það aftur."
— Af huerju uard lögreglan fyrir valinu frekar
en eitthuad annad?
Hann yppti öxlum og sagði, eins og spurning-
unni væri sjálfsvarað: „Hvers vegna ekkil Það
var nánast tilviljun. Annars hafði pabbi
verið í löggunni fyrir norðan á sumrin, en hann
er kennari. Svo ég hafði smjörþefinn af þessu.
Ég byrjaði hins vegar ekki í fíkniefnadeildinni
strax, heldur var í tvö ár í almennri deild. Og
náttúrulega í Lögregluskólanum. Svo var ég
varðstjóri á Egilsstöðum í önnur tvö ár. Það er
alveg gjörólíkt því að vinna í Reykjavík og ég var
líka eini fasti starfsmaðurinn þarna.
Egilsstaðir eru þannig í sveit settir, að maður
er laus við allt sem tengist verbúðalífi og slíku.
Þetta var þess vegna fremur rólegt starf og þægi-
legt. Lögregluvarðstjórinn er eins konar fulltrúi
sýslumannsins, sem er staðsettur niðri á fjörð-
um; innheimtir þinggjöld, gefur út skírteini og
slíkt. Síðan hefur maður auðvitað eftirlit og
sinnir útköllum á stóru svæði. Þetta er gjörólík-
ur heimur mínu núverandi starfi."
SVOLÍTIÐ SPORTIDJÓT
— Komstu aftur til Reykjavíkur til ad taka við
þeirri stöðu sem þú gegnir núna?
„Nei, nei. Ég sótti um og fékk stöðu varð-
stjóra, fyrst á miðbæjarstöðinni og síðan hérna
við Hlemm. Haustið ’84 kom ég síðan hingað í
fíkniefnadeildina.”
— Hvað kom til að þú fékkst áhuga á þessum
málaflokki?
„Þetta er náttúrulega ákaflega lifandi starf,
mikið um að vera og skorpuvinna. Ég hafði líka
kynnst þessari hlið starfseminnar og þessu
óreglufólki gegnum varðstjórastarfið á
Hlemmi.”
— Er það ekkert erfitt fyrir sálartetrið að
vinna t fíkniefnadeildinni?
Ekki vildi Arnar samþykkja það, en dró þó
seiminn. „Það koma hins vegar alltaf upp tilvik,
sem eru erfið. Bæði í þessari deild og öðrum.
Bara í lögreglustarfi almennt. En það venst.
Þetta verður einfaldlega eins og hver önnur at-
vinna og ég tek starfið ekkert með mér heim
sem einhvern hnút í maganum.”
— Ertu þá aldrei stressaður?
Hann hló. „Jú, jú. Auðvitað er ég oft stressað-
ur. Eru það ekki allir?
En ég á góða fjölskyldu; eiginkonu, þrjá stráka
og eina stelpu, og ver mikium tíma með börnun-
um. Ég leik mér töluvert í fótbolta með strákun-
um mínum og stunda þar að auki svolítið íþróttir
með kollegunum. Það er mjög afstressandi, skal
ég segja þér, að leika sér með börnunum og fé-
lögunum. Raunar er ég svolítið „sportidjót”, hef
verið að gutla í handbolta, fer töluvert á skíði og
ýmislegt annað. Stunda líka skotveiði og silungs-
veiði, þegar tími gefst til.“
— Þarf maður í þinni stöðu ekki að fá bœði
samþykki ogstuðning fjölskyldunnar til að geta
þetta?
„Það er alveg nauðsynlegt. Eins og ég sagði er
vinnan svolítið í skorpum og það er oft töluvert
ónæði heima. Fólk er sífellt að hringja, bæði að-
standendur og fólk úr þeim hópi sem maður er
að fást við. Svo fæ ég upphringingar frá lögregl-
unni úti á landi, þegar eitthvað gerist þar. En
þetta ónæði fylgir starfinu og þá er bara að taka
því.“
— Fá menn í fíkniefnadeildinni oft hótanir frá
fólki í „undirheimunum"?
„Það er alls ekki mikið um það. Alls ekki. Þeg-
ar eitthvað slíkt kemur fyrir er það oftast í hita
leiksins fremur en það sé nokkuð skipulagt eða
úthugsað. Einhvern tímann hafa bílar verið
skemmdir fyrir starfsmönnum, en það hefur
aldrei bitnað á mér eða minni fjölskyldu."
FER EKKERT Á HAUSINN Á
MORGUN
— Sást þú lögreglustarfið í hillingum t œsku?
„Ég held ekki. Það var frekar að mig iangaði
að verða íþróttamaður, minnir mig.“
— En nú situr þú hér á Lögreglustöðinni í
Reykjavík. Finnst þér starfið veita þér lífsfyll-
ingu?
Nú leist Arnari Jenssyni greinilega ekkert á
blikuna og hugsaði sig vel um áður en hann
svaraði, hálfhlæjandi. „Lífsfyllingu? Ég veit það
ekki... Ja, a.m.k. hluta af henni. En þó ekki starf-
ið eitt og sér.“
Einmitt þegar blaðamaður taldi sig vera að
komast að kjarna málsins — og Arnars — og hélt
niðri í sér andanum af eftirvæntingu opnaði enn
einn lögreglumaðurinn læstar dyrnar. Örugg-
lega sá fimmtándi á hálftíma. Næsta spurning
slapp út fyrir varirnar, beint frá hjartanu.
— Hafa mjög margir lykil að skrifstofunni
þinni?
Svarið var stutt og laggott. lrAllir!“
Síðan bætti Arnar við til skýringar: „Tölvan er
hérna inni og líka talstöðvarnar."
Þegar þessi starfsmaður deildarinnar hafði
lokið erindi sínu fórum við aftur út í þá sálma
hvað viðmælandinn fengi út úr starfinu í fíkni-
efnadeildinni.
„Þetta er í fyrsta lagi svona tiltölulega öruggt
starf; örugg atvinna. Fyrirtækið fer ekkert á
hausinn á morgun eða hinn! í öðru lagi er þetta
oft á tíðum svolítið spennandi. Þegar vel gengur
eru þetta skemmtilegar rannsóknir. Það er að
segja, viðfangsefnin geta verið skemmtileg þó
málaflokkurinn sé ekkert sérlega glaðlegur. Síð-
an erum við mikið í samböndum við félaga okk-
ar í útlöndum, sækjum námskeið og berum sam-
an bækur okkar."
MAÐUR VERÐUR STOLTUR AF
ÞEIM
— Nú skilst mér að þið hafið samband við
ýmsa aðila, sem láta ykkur í té upplýsingar úr
heimi fíkniefnanna. Hverpig samband er eig-
inlega ykkar á milti?
„Yfir höfuð er það fólk, sem við erum að fást
við, mjög andsnúið okkur. Við erum sá aðili, sem
þetta fólk er að reyna að passa sig á. Hins vegar
eru þarna innan um svona ósköp venjulegar
manneskjur sem hægt er að spjalla við og okkar
starf byggist talsvert á því að komast í samband
við þessa einstaklinga til að fá upplýsingar. Ekki
bara upplýsingar um hvað aðrir í „bransanum"
eru að bauka, heldur ekki síður um það hvað er
að gerast í þessum heimi. Hvernig ástandið er.
Þess vegna vitum við nokkurn veginn hvernig
málin standa hverju sinni, þó það séu ekki til
neinar skjalfestar upplýsingar. Við sjáum þetta á
því hvernig hlutirnir þróast hjá okkur í deildinni
og hvað fólk í dreifingu, innflutningi og neyslu
segir okkur.
Stundum kemur það líka fyrir að einn aðili
hefnir sín á öðrum með því að kjafta frá. Oft er
einhver spenningur eða æsingur í mönnum og
upplýsingar fengnar á þann hátt eru yfirleitt
mjög ýktar og hættulegar. Hins vegar hefur fólk
einnig samband við okkur, þegar því hreinlega
ofbýður það sem er að gerast í kringum það.
Þetta geta jafnvel verið aðilar, sem sjálfir standa
í innflutningi. Þeim ofbýður þá eitthvert nýtt
efni á markaðnum eða ástand sem er að skap-
ast.“
— Lýtur þessi heimur ekki töluvert öðrum
lögmálum en sá sem við hin búum í?
„Flest þetta fólk lifir eiginlega bara frá degi til
dags. Það hugsar bara um að njóta líðandi stund-
ar og spáir í morgundaginn, þegar hann kemur.
Þetta er mjög áberandi."