Morgunblaðið - 22.11.1975, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. NÓVEMBER 1975
Ketill Brandsson
— Minningarorð
Fæddur 16. janúar 1896.
Dáinn 11. nóvember 1975.
Ketill Brandsson netamaður
var fæddur 16. janúar 1896 að
Krókvelli undir Austur-
Eyjafjöllum, sem var býli skammt
sunnan kirkjustaðarins Eyvindar-
hóla þar í sveit, en er nú i eyði.
Foreldrar hans voru hjónin
Guðrún Jónsdöttir Ketilssonar
frá Kotvogi i Höfnum suður og
Brandur Ingimundarson bóndi,
síðar að Önundarhorni, A-
Eyjafjöllum. Þau hjón bjuggu á
Krókvelli og komust fjögur barna
þeirra til fullorðinsára, en er þau
voru öll í bernsku féli Guðrún frá
barnahópnum og tvístraðist þá
fjölskyldan.
Föðursystir Ketils, Kristín Ingi-
mundardóttir, og maður hennar,
Uni Unason, sem bjuggu í Hrúta-
fellskoti, tóku þá Ketil í fóstur.
Þau reyndust honum sem beztu
foreldrar og átti hann hjá þeim
gott atlæti. Leit Ketill á dætur
þeirra hjóna, Sigurlínu og Ólöfu,
svo og fósturdöttur þeirra, Vil-
borgu Tómasdöttur, sem systur
sfnar.
Eins og þá var lítt um Eyfell-
inga fór Ketill ungur í verið til
Vestmannaeyja. Hann var fyrstu
vertíðirnar ráðinn beitudrengur
hjá Guðjóni á Sandfelli, þekktum
formanni í Eyjum, á vélbátinn
Ingólf VE 108, og var yfir vertíð-
ina heimilismaður á Sandfelli hjá
Guðjóni og Ingveldi Unadóttur
konu hans.
Þorskanet voru fyrst lögð við
Vestmannaeyjar vertíðina 1916
og varð notkun þeirra brátt
almenn. Ketill gerðist fljötlega
netamaður á vetrarvertíðum og
varð leikinn að fella net og því
eftirsóttur í það starf. Hann var
góður verkmaður, trúr í verkum
sínum, húsbóndahollur og lítt
gefinn fyrir vistaskipti.
Árið 1932 fór hann að útvegi
Guðlaugs Brynjólfssonar á Lundi
í Vestmannaeyjum, sem gerði út
vélbátinn Glað VE 270 og síðar
vélbátinn Gísla J. Johnsen VE
100. Var Ketill hjá Guðlaugi
næstu 10 vetrarvertíðir. Milli
vertíða sinnti hann bústörfum, en
Ketill bjó mcð fósturforeldrum
sínum í Hrútafellskoti til vorsins
1937.
Þegar Guðlaugur á Lundi hætti
útgerð og flutti frá Eyjum, varð
Ketill netamaður hjá Helga
Benediktssyni, sem þá og næstu
árin hafði mikil umsvif og gerði
út fjölda báta í Vestmannaeyjum,
bæði á vetrarvertíð og til sumar-
síldveiða við Norðurland. Ilafði
Ketill yfirumsjón með veiðarfær-
um á bátum Helga Benedikts-
sonar allt þar til Helgi hætti út-
gerð, stuttu eftir 1960, og vann
hjá honum meðan hann gat unnið
fullan vinnudag.
Ketill leigði lengi á Bólstað í
Eyjum, en siðan i 21 ár hjá Klöru
Tryggvadóttur á Heiðarvegi. I
fjölda mörg ár var hann í fæði hjá
Ólöfu uppeldissystur sinni og
Jóni Benónýssyni skipstjóra á
Búrfelli við Hásteinsveg. Átti
hann góða daga hjá þessu ágæta
fólki.
Árið 1971 var Ketill þrotinn að
körftum og fór þá á Elliheimilið í
Vestmannaeyjum. Eftir upphaf
jarðeldanna í Eyjum í janúar
1973 dvaldi hann á Elliheimilinu
Grund hér í bæ og þar andaðist
hann 11. nóvember s.l.
Ketifl var bókamaður, vel les-
inn og fróður; átti hann margt
góðra bóka, sem hann gaf Elli-
heimilinu I Vestmannaeyjum, er
hann varð vistmaður þar.
í ættingja- og vinahópi var
hann hrókur alls fagnaðgr,
gamansamur og ræðinn. Hann var
frændrækinn og hélt mikilli
tryggð við ættmenni sín og
bernskuvini undan Eyjafjöllum.
Sveitinni sinni fögru, Austur-
Eyjafjöllum, gleymdi hann aldrei
og eftir því sem árin liðu og aldur-
inn færðist yfir þráði hann æ
meir að komast þangað. Hann
dvaldi enda iðulega Iangdvölum í
Yzta-Bæli hjá þeim heiðurshjón-
um Ingiríði Eyjólfsdóttur og Ingi-
mundi bróður sínum, er þar
bjuggu, og átti Ketill þar heimilis-
fang um hrfð. Önnur alsystkini
Ketils voru Sigríður húsfreyja á
Uppsölum í Vestmannaeyjum,
sem gift var Gísla Ingvarssyni,
eru þau bæði látin, og Guðrún frá
Bcssastöðum f Eyjum. Hún er nú
ein á lífi þeirra systkina og hefur
ásamt manni sínum, Eyjólfi Gísla-
syni, búið suður í Garði frá því að
gaus í Vestmannaeyjum. Hálf-
systkini Ketils eru Valtýr, búsett-
ur í Vestmannaeyjum, Eggert og
Guðrún, sem eiga heima í Reykja-
vík. Ketill kvæntist aldrei, en son-
ur hans er Óskar bóndi á Mið-
bælisbökkum undir Eyjafjöllum,
þar sem hann var föstraður og
uppalinn.
— Minning
Sighvatur
Framhahl af bls. 22
almennt f þeirra garð og er það
sannarlega verðskuldað.
Hinn 1. nóv. 1930 giftist Sig-
hvatur Bjarnason eftirlifandi
konu sinni, Guðmundu Torfadótt-
ur, ættaðri úr Hnífsdal og komin
af vestfirsk'um ættum. Eignuðust
þau 8 börn, sex syni og tvær dæt-
ur. Misstu þau einn son á
bernskuskeiði. Búa börn þeirra
öll í Eyjum nema elsta dóttirin,
sem búsett er í Reykjavik.
Ég er sannfærður um, að það
var gæfa þeirra hjóna beggja,
Guðmundu og Sighvats, að leiðir
þeirra lágu saman. Þau voru bæði
gjörvuleg og sterkar persónur, en
aðlöguðu sig hvort öðru og urðu
samrýnd í hjónabandi sínu svo
eftir var tekið, og báru gagn-
kvæma og djúpstæða virðingu
hvort fyrir öðru, enda hjónaband
þeirra farsælt, traust og heil-
steypt. 1 búskap þeirra reyndi oft
á þrek þeirra beggja og styrk-
leika. Sighvatur var á sinni tíð
hörkusjósóknari, áræðinn og
djarfur, en átti því láni að fagna
að koma ávallt skipi sínu og skip-
verjum í heila höfn eins og áður
er sagt. Hlaut starf hans oft að
valda konu hans áhyggjum og
kvíða, er hann var enn ókominn
að landi, er stormar og stórviðri
geysuðu, en hún ein heima með
börn þeirra. Þetta þekkja og
skilja sjómannskonur einar til
hlítar. Eftir að Sighvatur hætti
sjómennsku og gerðist fram-
kvæmdastjóri Vinnslustöðvar-
innar var oft gestkvæmt á heimili
þeirra að Ási, sem þau strax að
náttúruhamförunum loknum
byggðu upp að nýju af sama
myndarbrag og áður, og stóð
heimili þeirra ávallt opið öllum
hinum fjölmörgu, sem þurftu að
finna bóndann í sambandi við
starf hans sem framkvæmda-
stjóra fyrir einu stærsta fyrirtæki
bæjarins. Var gestrisni þeirra
hjóna orðlögð.
Sighvatur Bjarnason var það
áberandi maður í bæjar- og
athafnalífinu í Vestmannaeyjum,
að sjónarsviptir er að við fráfall
hans. Andlát hans bar að í fullu
samræmi við Iff hans og starf
fyrir byggðarlagið. Hann var
nýkominn úr ræðustól á almenn-
um fundi, þar sem rædd voru
málefni byggðarlagsins og lands
og þjóðar, er hann hné niður og
var allur.
Sighvatur er harmdauði, ekki
Ingiríður og Ingimundur i Yzta-
Bæli önduðust fyrir nokkrum
árum. Sveinbjörn sonur þeirra og
hans ágæta kona. Eygló Markús-
dóttir frá Borgareyrum, V-
Eyjafjöllum, tóku við jörðinni og
var Ketill alla tíð kærkominn og
mikill aufúsugestur á heimili
þeirra hjóna. Sumarið eftir að
Ketill var orðinn vistmaður á
Grund sendi Eygló húsfreyja syni
sina sérstaklega eftir honum til
Reykjavíkur. Er slfk ræktarsemi
og hlýja sérstök.
I dag verður þessi tryggi frændi
okkar borinn til moldar og lagður
til hinztu hvílu í faðm æsku-
sveitar sinnar, i kirkjugarð
Eyvindarhólakirkju, þaðan sem
sér vítt um blómlegt hérað og
fjalla- og jöklasýn er hvað feg-
urst; en út í bláma hafsins ber
Vestmannaeyjar við vesturhimin.
Færri voru ferðirnar á fund
Ketils frænda en skyldi verið
hafa. Hin siðari árin var gott að
vita um hann hjá góðu fólki.
Starfsfólki elliheimilisins í Vest-
mannaeyjum og á Grund, og þá
sérstaklega Unni Pálsdóttur for-
stöðukonu í Eyjum, erum við
frændur þakklátir fyrir
umhyggju þeirra.
Ketill Brandsson var ljúfmenni
og vinmargur; framar öðru var
hann barngóður. Við kveðjustund
hans koma fram í hugann Ijúfar
bernskuminningar um Kalla
frænda, sem iðulega kom í heim-
sókn og taldi ekki sporin eftir upp
á bæi, eins og sagt var i Vest-
mannaeyjum. En með brosi á vör
og glettni í augum vék hann oft
góðu að litlum hnokka.
Blessuð sé minning Ketils
Brandssonar.
Guðjón Ármann Eyjólfsson.
einasta sinum nánustu, heldur
byggðarlaginu öllu. Sárust mun
þó sorg eiginkonu hans, vegna
hins óvenjulega heilsteypta og
nátengda sambands, sem var
þeirra í milli. En ég vona að hún
af styrkleik sinum með tilstyrk
æðri máttarvalda og aðstandenda
fái risið undir þeirri raun, sem á
hana hefur verið lögð, við fráfall
hins kæra, elskulega og virta
maka hennar.
Viljum við hjónin votta henni
og öllum aðstandendum Sighvats
Bjarnasonar okkar dýpstu samúð.
Guðlaugur Gíslason.
— Minning
Asmundur
Framhald af bls. 23
hans: ,,Nem þú staðar við veginn
og litast um.“ Þessi stund skipti
sköpum í lífi Ásmundar Eiríks-
sonar. Hann fann sig knúinn til að
yfirgefa veislusalinn þrátt fyrir
mótmæli góðra vina og félaga,
taka reiðhjólið sitt og fara einfari
i náttmyrkrinu í framandi landi,
leið sem hann varla þekkti, til
þess heimilis, sem þá var hans,
þar sem hann heim kominn kraup
á kné fyrst í lífi sínu, og laut þeim
Guði og frelsara, sem eftir það var
leiðtogi lífs hans.
Ég, sem þetta rita, kynntist As-
mundi Eirfkssyni fyrst árið 1948.
Hann var þá forstöðumaður Fíla-
delfiusafnaðarins í Reykjavík.
Það var vöxtur og framgangur í
starfi safnaðarins. Ásmundur var
góður og áhrifamikill ræðumaður,
sem boðaði trúna á Jesúm Krist af
sannfæringarkrafti þess, sem
sjálfur hefur reynt hvað það er að
snúa frá vantrúarmyrkri til þess
ljóss, sem Jesús Kristur er. Hann
þekkti hamingjuleiðina, sem
hann hafði sjálfur valið, og benti
öðrum á hana með fullri djörf-
ung. Ég var á einni samkomu, þar
sem Ásmundur að vanda hvatti
fólk til að reyna sjálft sannleiks-
gildi orða hans með því að snúa
sér til trúar að lifandi Guð. Þar
sem ég sat í sæti minu meðal
fjöldans hugsaði ég að ef slík
hamingjuleið væri til, vildi ég
fara hana. I samkomulok átti ég
tal við Ásmund, hann bað fyrir
mér ásamt öðrum, opnaði Bibli-
una og las mér þau orð, sem hann
sagði hafa hjálpað sér og mörgum
öðrum, nefnilega orð Jesú úr Jóh.
6,37: „Allt, sem faðirinn gefur
mér mun koma til mín, og þann
sem til mín kemur mun ég alls
ekki burt reka.“
Þessi orð urðu sem merkisteinn
á vegferð minni og þar með hóf-
ust kynni okkar Ásmundar. Hann
var kennimaður og biblíulestrar
hans virkuðu sem steinar i bygg-
ingu á þeim grundvelli sem lagð-
ur er, sem er Jesús Kristur.
Nokkrum árum síðar urðum við
samstarfsmenn, sérstaklega við
bókaútgáfu Fíladelfiusafnaðarins
og ritstjórn og útgáfu blaðanna
Aftureldingar og Barnablaðsins.
Þeirra ára er við störfuðum sam-
an þar er ánægjulegt að minnast.
Ásmundur var traustur og reynd-
ur maður, sem hafði næma til-
finningu fyrir íslensku máli.
Hann hafði tamið sér sérstakan
ritstíl, sem sjá má á bókum hans
og blaðagreinum. Hann var glögg-
skyggn á ritað jafnt sem talað mál
og skáldmæltur vel, sem sálmar
hans og önnur ljóð, jafnt frumort
sem þýdd, bera best vitni um. En i
gegnum öll orð hans í ræðu og riti
var trúin á Jesúm Krist vegvisir-
inn og leiðarstjarnan. Það var
mér þvi hollt og gott að starfa
með Asmundi og þótt því sam-
starfi lyki fyrr en við báðir hefð-
um kosið, verður það mér ávallt
ógleymanlegt og ljúft að minnast.
Það var mér sérstakt gleðiefni að
mega lesa í próförk þau tvö
bindi í ævisögu hans sem út eru
komin og það verð ég að segja, að
við þann lestur kynntist ég Ás-
mundi hvað best. Ég las um
bernsku hans, æsku og mann-
dómsár, þar sem hann af einlægni
segir frá, er hann aldraður,
skyggnist um af skapabrún lífs
síns. Hann flíkaði ekki tilfinning-
um sínum hversdaglega þótt f
rauninni væri hann þeim gæddur
bæði djúpum og heitum. Það vita
þeir best er leituðu til hans i
nauðum og þrengingum jafnt sem
á gleðistund. Ég þekki af eigin
raun hvern mann hann hafði að
geyma og er þakklátur fyrir að
vinátta okkar var dýpst síðustu
árin.
Ekki get ég látið hjá líða að
minnast eftirlifandi eiginkonu
Ásmundar, Þórhildar Jóhannes-
dóttur. Þegar við Ásmundur
störfuðum saman var skrifstofa
mín svo að segja inni á heimili
þeirra hjóna. Þar var ég af þeim
báðum umvafinn kærleika og um-
hyggju, sem aldrei gleymist. Ás-
mundur sagði mér eitt sinn að
ekki hefði Guð getað gefið
sér betri eiginkonu en Þór-
hildi og leikur varla vafi á
að það hafi verið svo. Það
vita þeir sem til þekkja. Ég
vil með þessum minningarorðum
senda Þórhildi sérstakar samúð-
arkveðjur svo og systkinum hans
og venslafólki, sem honum var
mjög kært og var ávallt umvafið
fyrirbænum hans.
Nú við kveðjustund vil ég minn-
ast þess er ég sá Ásmund Eiriks-
son ’síðast. Það var sunnudags-
kvöldið 2. nóv. s.l., en þann dag
varð hann 76 ára. Það var sam-
koma í kirkju Fíladelfíusafnaðar-
ins að Hátúni 2.1 samkomulok gaf
sig fram margt fólk, yngra og
eldra, og bað um fyrirbæn. As-
mundur gekk um meðal þessa
fólks með Biblíuna sína í hend-
inni, las hjálpræðis- og huggunar-
orð og bað fyrir þvi. Kannski
vissu fæstir, að þetta kvöld
kvaddi hann sitt kæra heimili og
lagðist á sjúkrahús, en þaðan átti
hann ekki afturkvæmt. Ekki bar
hann sjúkdóm sinn á torg, en það
fylltur Guðs anda bað hann fyrir
öðrum, sem spurðu um hamingju-
leiðina og vildu fara hana til að
finna sálum sínum hvild.
Guð blessi okkur, sem eftir
stöndum enn um sinn, slika minn-
ingu um góðan mann og bróður.
Tryggvi Eiríksson.
Nú eru allar vörur á einum gólffleti
i I ITAX/FRI HmnQÁQVPni 1Q
I Lnl I \r Clvl|r L3ii I Ob
★ Málningavörur og málning
í þúsundum lita.
★ Veggfóður,
sjálflímandi vinyl og pappaveggfóður.
★ Gólfdúkar,
breydd 2 metrar og 2,74 metrar — veggdúkar
★ Gólfteppi
á stofur og stigahúsganga.
Lykkjuteppi — uppúrklippt teppi — filtteppi.
STAÐGREIÐSLUAFSLÁTTUR 10%
10% Daö munar um mlnna
Lítiö viö í LITAVERI
þaö hefur
ávallt borgaö sig.
LITAVER,
Grensásvegi 18,
Hreyfilshúsinu. Sími 30480.