Morgunblaðið - 22.11.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. NÓVEMBER 1975
Grœni riddarínn
cn honum hefir alltaf versnaö en ekki
batnaö". En hún lét sig ekki, heJdur
lofaði að honum skyldi batna, og þaö
bæöi fljótt og vel. — Jæja, konungurinn
sagöi, aö hún yrði þá víst aö fá að reyna,
og svo fór hún inn til Græna riddarans og
þvoði honum einu sinni. Þegar hún svo
koin aftur daginn eftir, var hann oröinn
þaö hress, að hann gat setið uppi í
rúminu. Næsta dag gat hann stigið í
fæturna og er hún hafði þvegið honum í
þriöja sinnið, var hann orðinn jafngóður
aftur, og grasakonan sagöi að hann gæti
meira að segja farið á veiðar. Nú fór
konungi að líka heldur betur við þessa
grasakonu. En hún kvaðst verða að fara
heim til sín og sagðist ekki geta tekið við
þeim heiðursboðum, sem konungur bauð
henni, að gera hana að hirðlækni og
hengja á hana ótal orður og krossa.
Hún lagði nú af stað, og er hún var
komin í skógarrjóður eítt, skammt frá
höllinni, klæddi hún sig úr grasakonu-
kuflinum og tók fram bókina og opnaði
hana. Heyrðust þá sömu fögru
hljómarnir og áður og um leið kom
Græni riddarinn. En þegar hann sá ást-
mey sína í hennar dýrasta skrúði á
þessum staö, undraðist hann mjög og
spurði, hvernig hún væri þangað komin.
En hún sagði honum upp alla söguna, og
síðan gengu þau heim til hallar hans og
sögðu konunginum föður hans allt
saman. Varð hann þá fegnari en frá megi
segja, og var svo slegið upp mikilli brúð-
kaupsveizlu og gekk Græni riddarinn að
eiga konungsdóttur sem bjargað hafði
lífi hans. Eftir það fóru þau heim til
föður hennar og varð þar fagnaðarfund-
ur. En stjúpuna vondu rak konungur frá
sér, ásamt dætrunum hennar tveim, og
bað hana að setja fólk í dýflissur annars-
staðar en í sinni höll.
Hjalti
húsmannssonur
EINU SINNI VAR fátækur húsmaður,
sem átti einn einasta son og hann hét
Hjalti, en hann var svo Iatur og kæru-
laus, að hann vildi ekkert gera og ekki
mannast neitt.
Ef ég á ekki að þurfa að fæða þennan
vtff>
MOBÖdN
k’Arr/NU
Má ég bidja prestinn um að
hraða sér — bfllinn er á stöðu-
mæli.
43
Eyðimerkurstormarnir geta Já vina — já vina — já vina.
verið ofsalegir . . .
Lincoln Bandarfkjaforseti
hafði mjög gaman^af að segja
eftirfarandi sögu:
Eitt sinn, þegar ég var á
ferðalagi, mætti ég manni, sem
ég hafði aldrei séð áður. Ég var
mjög undrandi, þegar hann
ávarpaði mig með þessum
orðum:
— Afsakið, herra, en ég er
hér með dálftinn hlut, sem þér
eigið.
— Hvað er það? spurði ég.
Ókunni maðurinn dró sjálf-
skeiðung upp úr vasa sfnum.
— Þessum hnff, sagði maður-
inn, var stungið í vasa minn
fyrir nokkrum árum með þeim
ummælum, að ég skyldi halda
honum þar til ég hitti mann,
sem væri Ijótari en ég. Ég hefi
haft hann allt til þessa dags. En
með yðar leyfi held ég þvf
fram, að þér séuð hinn rétti
eigandi.
X
Fjármálaráðherra Lincolns
stundi oft, þegar hann kom til
forsctans:
— Æ, nú glevmdi ég að skrifa
þessum og þessum áður en ég
fór að heiman.
Lincoln var farið að leiðast
þetta og sagði eitt sinn við ráð-
herrann:
— Vertu aldrci leiður vfir
því, sem þú hefur ekki skrifað.
Það er það, sem þú hefur skrif-
að, sem þú getur stundum
ásakaðþig fvrir.
X
— Æskan er dásamleg, sagði
Bernhard Shaw. Það er svnd að
evða henni allri í börnin.
Morðíkirkjugarðinum
Eftir
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns-
dóttir þýddi.
40
Hárið var orðið þurrt, og
hjálmurinn hafði slökkt á sér og
þar sem enginn skipti sér af mér f
bili, smeygði ég honum af mér og
slökkti á honum. I kyrrðinni sem
kom þegar hann þagnaði þrengd-
ist skræk rödd inn til mín.
— Það cr nú sagt að hún þarna
merkikertið hún Tekla Motander
sé grunuð um að hafa drepið
hann, og hún ætfi sannarlega
ekkerl betra, skilið en vera lokuð
inni f tukthúsi. En ég sagði nú við
hann Efraim: hvers vegna hefði
hún átt að drepa IIANN? Já, ég
sagði nú si svona. Ef hún hafði nú
ákveðið loksins að koma Ijós-
hærðu skækjunni fvrir kaftarnef,
hefði ég sannarlega skilið það,
eins og manneskjan hegðaði sér
við forstjórann sáluga. Það var á
allra vitorðí að þau voru sffellt að
þevtast um f bflnum hans og fóru
ekkert dult með allt sitt viðbjóðs-
lega kelerí. Það var gersamlega
blygðunarlaust og óþolandi! Ég
verð nú bara að segja það. Og svo
— ja, Motander er varla dauður
og grafinn, þá byrjar hún að
reyna að fleka Sandell — þennan
líka gæðamann. Og það var eins
og við manninn mælt. Ilann féll
kylliflatur og hún trónaði þarna
eins og fín kaupmannsfrú og
sprangaði um f loðkápum og ég
veit ekki hvað. Og ég sagði nú við
hann Efraim — fröken, aðeins
meiri Iokka þarna megin, já,
þetta er f.vrirtak, það er svo klæði-
legt, segir hún Monika og hún
veit nú hvað hún syngur að þessu
leyti stúlkan sú... og ég sagði
scm sagt við Efraim. Ja, nú
verður spcnnandi að sjá hvern
hún ætlar að fleka núna þegar
Sandell er dáinn. Og husið yður
nú, fröken, — þá sagði Efraim —
hann sem segir aldrei orð eða að
minnsta kosti varla hægt að segja
það. Haldið þér ekki að hann segi:
Ja, bíður ekki karlmaður með
opna arma eftir henni bara hin-
um megin við götuna... Nei, svei
mér þá sagði ég við Efraim. Ég
varð alveg miður mín.
Hugsið yður bara hvað það væri
hryllilegt ef þessi virðulegi og
alvörugefni sóknarprestur okkar
færi að leggja lag sitt við svo-
leiðis druslu. Nei, hann á nú betri
kosta völ. Þér vítið náttúrlega að
Friedeborg Jansson er alveg veik
f hann og Monika segir að Tekla
Motander hafi fengið þá flugu f
höfuðió að Susann eigi að verða
prcstsfrú. Ja, mér er sem ég sjái
nú hana í því hlutverki! Nú svo
hef ég heyrt að hann hafi þessa
fyrirmyndar ráðskonu, sem hefur
bókstaflcga gengið elsku móður-
leysingjanum f móðurstað! Ég
verð nú að segja að Lotta blessun-
in er nú býsna fyrirferóarmikili
kvenmaður. Hafið þér heyrt það
nýjasta sem hún lenti f. Hópur
ræningja réðst á hana og ætlaði
að ræna kirkjusilfrinu eins og
það lagði sig, en hvað haldið þér?
Hún lét sig ekki muna um að taka
það frá þeim... Þakka yður nú
kærlega fyrir fröken. Stillið nú á
hæsta, þvf að þá gengur þetta
fljótar fyrir sig og ég verð að flýta
mér heim og gera hreint fyrir
nýárið, ja, er það ekki aldeilis
agalegt með alla þessa helgi-
daga...
Sfðan var hjálmurinn settur f
gang og ég heyrði ekki hvort hún
hélt einræðu sinni áfram.
Ég gekk hugsandi f áttina að
búð Friedeborgar. Þegar ég var
kominn þangað inn, gleymdi ég
því nú um hrfð vegna þess hve
kæti og gleði hcnnar var óblandin
og ég gat ekki annað en dáðst að
þvf hvað hún var sjarmerandi og
indæl þótt hún teldist kannski f
hina röndína hálf hallærisleg.
Hún var klædd f fjólubláan kjól
sem passaði henni engan veginn
og þegar ég kom var hún að bera
fram kaffi handa Einari og Iljör-
dfsi f Iftilli kompu inn af búðinni.
Hjördís brosti til mfn og sagði að
hún hefði alltaf látið sig dreyma
um að eiga svona hannyrðaliúð.
— Það er svo hreint og indælt
og svo góð lykt í svona búðum.
Móðursvstir mfn átti hannyrða-
búð, þegar ég var Iftil og mér
fannst það aldýrðlegasta sem
fyrir gat hent að fá að fara og
heimsækja hana. En svo varð hún
gjaldþrota, svo aö þú skalt gá að
þér, Friedeborg!
Friedeborg bauð mér rjóma-
köku og bandaði frá sér grannri
hendi.
— Svona nú, Hjördfs, þú mátt
ekki gera mig skelkaða. En látum
oss nú heyra hvernig Burehjón-
unum hefur litizt á sig f bænum
okkar.
Það kom reyndar upp úr dúrn-
um, aö Éinar hafði orðið fyrir
áþekkri reynslu og ég. Rakarinn
hafði sápað hann, rakað hann og
klippt og haldið stanzlausa tölu
um kcnningar sínar um morðið
og kirkjusilfurþjófnaðinn og
þegar Einar hafði sfðan dvalið f
fáeinar mfnútur inni í tóbaks-
verzlun við hliðina hafði hann
fengið þa>r upplýsingar að Connie
Lundgren væri morðinginn og að
Hjördfs Holm hcfði stolið kirkju-
silfrinu: Svona kellingarskrudda
sem er ekki héðan og enginn veit
haus né hala á... hún hefur auð-
vitað komið hingað gagngert...“
Hjördfs brosti við en Friede-